05.12.2023
Το μυστικό του αγίου Νικολάου - Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος
01.12.2023
Με αφορμή την εορτή του οσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη..
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
27.11.2023
Αν όχι ταπείνωση, τότε τι;
(Αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλία)
21.11.2023
Αφιέρωμα στον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη.
15.11.2023
Ο Άγιος Νεκτάριος για τον σκοπό της ζωής.
Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.
Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατὶ αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.
Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν᾿ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε την ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.
Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ᾿ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν᾿ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γι᾿ αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό.
Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατὶ ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατὶ ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῶ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά.
Ἂν ἀγωνίζεσαι τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύσει. Στὸν ἀγώνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του.
Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμα παραπτώματα. Ἂν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέστε στὸ Θεό, ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει.
Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα, πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μία σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή.
Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνεται ἀπὸ τὸ διάβολο, γιὰ ν᾿ ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ.
Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ᾿ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.
«Πνευματικὸς Ἀγώνας»
(Πηγή: www.aparchi.gr)
12.11.2023
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον εκκλησιασμό.
Ἀλλὰ καὶ ἡ διαγωγή μας, ὅσο βρισκόμαστε μέσα στὸ ναό, ἂς εἶναι ἡ πρέπουσα, ὅπως ἁρμόζει σὲ ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται μπροστὰ στὸ Θεό. Νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ ἄσκοπες συζητήσεις, μὰ νὰ στεκόμαστε μὲ φόβο καὶ τρόμο, μὲ προσοχὴ καὶ προθυμία, μὲ τὸ βλέμμα στραμμένο στὴ γῆ καὶ τὴν ψυχὴ ὑψωμένη στὸν οὐρανό.
Γιατὶ ἔρχονται πολλοὶ στὴν ἐκκλησία, ἐπαναλαμβάνουν μηχανικὰ ψαλμοὺς καὶ εὐχές, καὶ φεύγουν, δίχως νὰ ξέρουν τί εἶπαν. Τὰ χείλη κινοῦνται, ἀλλὰ τ᾿ αὐτιὰ δὲν ἀκοῦνε. Ἐσὺ δὲν ἀκοῦς τὴν προσευχή σου, καὶ θέλεις νὰ σὲ εἰσακούσει ὁ Θεός; Γονάτισα, λες· ἀλλὰ ὁ νοῦς σου πετοῦσε μακριά. Τὸ σῶμα σου ἦταν μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ ἡ ψυχή σου ἔξω. Τὸ στόμα ἔλεγε τὴν προσευχὴ καὶ ὁ νοῦς μετροῦσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές, χωράφια, κτήματα, συναναστροφὲς μὲ φίλους. Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, γιατὶ ὁ διάβολος εἶναι πονηρός· ξέρει πὼς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς κερδίζουμε πολλά, γι᾿ αὐτὸ τότε ἐπιτίθεται μὲ μεγαλύτερη σφοδρότητα. Ἄλλες φορὲς εἴμαστε ξαπλωμένοι στὸ κρεβάτι, καὶ τίποτα δὲν σκεφτόμαστε· ᾔρθαμε ὅμως στὴν ἐκκλησία νὰ προσευχηθοῦμε, καὶ ὁ διάβολος μᾶς ἔβαλε ἕνα σωρὸ λογισμούς, ὥστε καθόλου νὰ μὴν ὠφεληθοῦμε.
Ἄν, ἀλήθεια, ὁ Θεός σου ζητήσει λόγο γιὰ τὴν ἀδιαφορία ἢ καὶ τὴν ἀσέβεια ποῦ δείχνεις στὶς λατρευτικὲς συνάξεις, τί θὰ κάνεις; Νά, τὴν ὥρα ποὺ Αὐτὸς σοῦ μιλάει, ἐσύ, ἀντὶ νὰ προσεύχεσαι, ἔχεις πιάσει κουβέντα μὲ τὸν διπλανό σου γιὰ πράγματα ἀνώφελα. Καὶ ὅλα τ᾿ ἄλλα ἁμαρτήματά μας ἂν παραβλέψει ὁ Θεός, τοῦτο φτάνει γιὰ νὰ στερηθοῦμε τὴ σωτηρία. Μὴν τὸ θεωρεῖς μικρὸ παράπτωμα. Γιὰ νὰ καταλάβεις, τὴ βαρύτητά του, σκέψου τί γίνεται στὴν ἀνάλογη περίπτωση τῶν ἀνθρώπων. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι συζητᾷς μ᾿ ἕνα ἐπίσημο πρόσωπο ἢ μ᾿ ἕναν ἐγκάρδιο φίλο σου. Καὶ ἐνῷ ἐκεῖνος σοῦ μιλάει, ἐσὺ γυρίζεις ἀδιάφορα τὸ κεφάλι σου καὶ ἀρχίζεις νὰ κουβεντιάζεις μὲ κάποιον ἄλλο. Δὲν θὰ προσβληθεῖ ὁ συνομιλητής σου ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀπρέπειά σου; Δὲν θὰ θυμώσει; Δὲν θὰ σοῦ ζητήσει τὸ λόγο;
Ἀλίμονο! Βρίσκεσαι στὴ θεία Λειτουργία, κι ἐνῷ τὸ βασιλικὸ τραπέζι εἶναι ἑτοιμασμένο, ἐνῷ ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ θυσιάζεται γιὰ χάρη σου, ἐνῷ ὁ ἱερέας ἀγωνίζεται γιὰ τὴ σωτηρία σου, ἐσὺ ἀδιαφορεῖς. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφεὶμ σκεπάζουν τὰ πρόσωπά τους ἀπὸ δέος καὶ ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις μαζὶ μὲ τὸν ἱερέα παρακαλοῦν τὸ Θεὸ γιὰ σένα, τὴ στιγμὴ ποὺ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἡ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ χύνεται ἀπὸ τὴν ἄχραντη πλευρά Του μέσα στὸ ἅγιο Ποτήριο, τὴ στιγμὴ αὐτὴ ἡ συνείδησή σου, ἄραγε, δὲν σὲ ἐλέγχει γιὰ τὴν ἀπροσεξία σου; Σκέψου, ἄνθρωπέ μου, μπροστὰ σὲ Ποιὸν στέκεσαι τὴν ὥρα τῆς φρικτῆς μυσταγωγίας καὶ μαζὶ μὲ ποιοὺς – μὲ τὰ Χερουβείμ, μὲ τὰ Σεραφείμ, μὲ ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις. Ἀναλογίσου μαζὶ μὲ ποιοὺς ψάλλεις καὶ προσεύχεσαι. Εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ συνέλθεις, ὅταν θυμηθεῖς ὅτι, ἐνῷ ἔχεις ὑλικὸ σῶμα, ἀξιώνεσαι νὰ ὑμνεῖς τὸν Κύριό της κτίσεως μαζὶ μὲ τοὺς ἀσώματους ἀγγέλους.
Μὴ συμμετέχεις, λοιπόν, στὴν ἱερὴ ἐκείνη ὑμνῳδία μὲ ἀδιαφορία. Μὴν ἔχεις στὸ νοῦ σου βιοτικὲς σκέψεις. Διῶξε κάθε γήινο λογισμὸ καὶ ἀνέβα νοερὰ στὸν οὐρανό, κοντὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Πέταξε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὰ Σεραφείμ, φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τὸν τρισάγιο ὕμνο στὴν Παναγία Τριάδα.
(Πηγή: «Φωνὴ τῶν Πατέρων»,Ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου. Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2005).
10.11.2023
«Ο φανατισμός αποτελεί διαστρέβλωση του Ευαγγελίου»
(Με τον κ. Θανάση Παπαθανασίου,
αναπληρωτή καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
07.11.2023
Αρχάγγελος Μιχαήλ.
02.11.2023
Έρευνες και προβληματισμοί για την θρησκευτικότητα των νέων
(Με τον κ. Σωτήρη Κόλλια, θεολόγο και εκπαιδευτικό)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
27.10.2023
Τα όρια έχουν καταρριφθεί.
(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεο)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
23.10.2023
Η ενοριακή ζωή ως απάντηση στον ατομοκεντρισμό
(Με τον Πέτρο Παναγιωτόπουλο, επίκουρο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
18.10.2023
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος
στο Ενοριακό Αρχονταρίκι της Ενορίας Αγίου Δημητρίου (Δήμου Αγίου Δημητρίου) Αθηνών.
16.10.2023
Ο Κύριος επειδή είναι απλός και ευθύς, θέλει κ' οι ψυχές που προσέρχονται σ' Αυτόν,
να είναι απλές και ακέραιες!
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ο Φώτης Κόντογλου σταχυολογεί και μεταφέρει στην νεοελληνική εκλεκτά κεφάλαια από λόγους του αγίου Ιωάννη της Κλίμακας.
«Όσοι θέλουμε να ελκύσουμε κοντά μας τον Κύριο, ας προσέλθουμε απλά κι άπλαστα κι απονήρευτα, δίχως πολλούς λογισμούς, και δίχως περιέργεια, σαν τους μαθητάδες στον δάσκαλο.
Γιατί, επειδή Εκείνος είναι απλός και ίσιος, θέλει κ' οι ψυχές που προσέρχουνται σ' Αυτόν, να είναι απλές και ακέραιες.
Επειδή δε μπορεί ποτέ να δει κανένας απλότητα, χωρίς να είναι μαζί της η ταπείνωση».

«Απλότητα είναι απερίεργη διάνοια, καθάριο ήθος, άπλα (απερίτεχνα) λόγια, που δεν είναι από πριν μελετημένα».
«Η πονηριά είναι επιστήμη, ή καλύτερα ασχήμια δαιμονική, που στερήθηκε την αλήθεια, και που θαρρεί πως κρύβεται από τους άλλους».
«Η πίστη είναι μια σταθερότητα ατράνταχτη κι ασάλευτη, μια κατάσταση της ψυχής αμετατόπιστη, που δεν την σαλεύει καμία δύναμη».
«Όπως εκείνος που κρατά μυρουδικά, φανερώνεται από την ευωδία, χωρίς να το θέλει, έτσι κι όποιος έχει το πνεύμα του Κυρίου, γνωρίζεται από τα λόγια του κι από την ταπείνωσή του».
«Γύρευε με πένθος. Ζήτα με υπακοή. Κρούσε με μακροθυμία. Γιατί, εκείνος που γυρεύει έτσι, αυτός παίρνει, κ ' εκείνος που ζητά έτσι, αυτός βρίσκει. Και σ' εκείνον που χτυπά, θ' ανοίξει η πόρτα για να μπει μέσα».
«Η μακάρια απάθεια σηκώνει από τη γη νου πάμφτωχο, κι από την κοπριά των παθών σηκώνει άνθρωπο περιφρονημένον. Κ' η πανύμνητη αγάπη τον αξιώνει να καθίσει με τους άρχοντες Αγγέλους, με τους άρχοντες του λαού του Κυρίου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, «Ευλογημένο καταφύγιο» των εκδόσεων Ακρίτας.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
11.10.2023
π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Οι απλοί χωριάτες ήταν θεόπτες!
Κάποτε, μου συνέβη ένα γεγονός, ήμουνα νεαρός πρεσβύτερος και διακονούσα σε κάποια χωριά έξω από την Θεσσαλονίκη και ταυτόχρονα ήμουνα βοηθός στην θεολογική σχολή ενός πολύ μεγάλου θεολόγου.
Αυτό το οποίο ζούσα, γράφοντας και την διδακτορική διατριβή μου στην θεολογική σχολή ταυτόχρονα, ήταν μια φοβερή αντίθεση. Από την μία στην θεολογική σχολή είχα επαφή με τα μεγάλα της θεολογίας και παράδοξα και τα δυσνόητα και τα βαθυνόητα και από την άλλη σαν ένας παπάς σε 10 χωριά που μου είχε αναθέσει ο τότε επίσκοπός μου, τρία-τέσσερα χωριά στα οποία πήγαινα και έκανα τον ιεροκήρυκα, αυτό έκανα τότε. Ένοιωθα φοβερή μοναξιά, διότι δεν με καταλαβαίνανε, ή εγώ ευθυνόμουνα που δεν με καταλαβαίνανε.Έλεγα λοιπόν πέντε πράγματα, έβλεπα ότι ο κόσμος έ, άκουγε ότι άκουγε, γύρναγε έσκυβε το κεφάλι και εντάξει συνέχιζε κανονικά την ζωή του, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Η μοναξιά αυτή ήτανε βαρύ αίσθημα, έλεγα μα τι κάνω εγώ σαν παπάς αυτή την στιγμή, τι νόημα έχει να ξαναπάω την Κυριακή και να ξαναμιλήσω στον τάδε, χωριό αφού πάλι… ναι, δεν μπορούσα, δεν λέω ότι είναι εύκολο αλλά, σήμερα σας είπα διάλεξα να μιλήσω δύσκολα, θέλω να πω πιστεύω ότι το ακροατήριο έχει τέτοιες δυνατότητες, αλλά έμαθα πολλά από τότε, πάντως είχα μεγάλη δυσκολία. Λοιπόν κάποια στιγμή μου συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός, με το οποίο ο Θεός σαν να μου έμαθε πολλά πράγματα.

Μια από αυτές τις Κυριακές, τελείωσε η Θεία Λειτουργία, μου λέει ο παπάς, ένας απλός παπάς και δύο απλοί-απλούστατοι επίτροποι, αγράμματοι άνθρωποι, πάμε να πιούμε πάτερ έναν καφέ, προτού φύγεις. Μην φύγεις έτσι, εντάξει. Τελειώνει η Λειτουργία, εγώ πάντα θλιμμένα πολύ μέσα στην μοναξιά κλπ. Και πάμε να πιούμε τον καφέ στην πλατεία του χωριού. Εκεί λοιπόν που πίναμε τον καφέ, ξαφνικά γυρίζει ο ένας από τους επιτρόπους, με κοιτάζει και μου λέει:
– Λοιπόν πάτερ (-μου λέει) εγώ με τον κυρ-Γιάννη από εδώ (-κυρ-Γιάννης ήταν ο άλλος ο επίτροπος) είχαμε μία απορία. Ο ναός μας εδώ δεν ήταν καθαγιασμένος και είχαμε την απορία, μη όντας καθαγιασμένος από τον επίσκοπο, τα μυστήρια και η Θεία Λειτουργία δεν ήταν κανονικά;
Λέω ωχ, ωχ τι γίνεται εδώ! τέτοια απορία, μου έκανε εντύπωση. Και λέει:
– Ξέρεις τι κάναμε, είπαμε να κάνουμε τρεις εβδομάδες νηστεία, για να μας δείξει ο Θεός. Και κάναμε, και πραγματικά μια Κυριακή προτού έλθει ο Δεσπότης να κάνει τα αυτά, είδαμε την ώρα της Θείας Λειτουργίας ξανά αυτό το φως.
Εγώ άρχισα να θορυβούμαι:
– Ποιο φως, τι φως;
– Εκείνο το φως, το αείφωτο, βλέπεις μετά τον ήλιο και νομίζεις ότι είναι σκοτάδι, ένα φως το οποίο κατεβαίνει και βλέπεις πράγματα, πολλά πράγματα, καταστάσεις, παρόν, παρελθόν, το μέλλον εκεί μέσα κλπ.
Άρχισα να συγκλονίζομαι, είχα να κάνω με ανθρώπους που είχαν την εμπειρία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου και βέβαια και ο άλλος ευλογούσε εκεί και ο απλός ο παπάς έλεγε κι αυτός ναι, ναι, ήτανε όλοι σαν… Ήταν συγκλονιστική η εμπειρία αυτή για μένα, βέβαια δεν σταμάτησε εκεί αλλά άρχισα να τον ψάχνω αυτόν τον επίτροπο, αυτόν τον απλό άνθρωπο.
– Πώς ζεις εσύ, (αφού έπαθα το σοκ το οποίο με συνόδευε για χρόνια μετά). Πώς ζεις εσύ;
– Έ πώς ζω εγώ, φτωχά.
– Τι κάνεις, πως ακριβώς περνάς την μέρα σου, τι ακριβώς κάνεις στην διάρκεια της μέρας;
– Δεν κάνω (-λέει) απολύτως τίποτα, δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, αγαπώ τον Θεό αλλά λίγη υπομονή κάνω. Λίγη υπομονή κάνω.
Είχε υπομονή αυτός, ξέρεις τι θα πει υπομονή; Υπομονή σημαίνει αυτός ο σταυρός της ελευθερίας να αγκαλιάζει τους άλλους. Εκεί μέσα αποκαλύπτεται ο Θεός.
Αυτό είναι το μεγαλειώδες δίδαγμα, ο ησυχασμός είναι βιωμένη φυσιολογία, μην νομίζετε ότι ο ησυχασμός, εσείς οι θεολόγοι, είναι ατομική επίδοση όπως κάνουν οι ινδουιστές ή αυτοί οι οποίοι καταργούνε το θέλημα για να δούνε τα θεάματα. Είναι αυτό το άνοιγμα στην κοινωνία, και με τον τρόπο αυτόν γίνονται μεγάλες αποκαλύψεις τις οποίες εγώ φυσικά, ως υποψήφιος διδάκτωρ και μετέπειτα δεν αξιώθηκα, ούτε αξιώθηκα έκτοτε.
(Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr)
09.10.2023
Η εξομολόγηση και ο πνευματικός πατέρας.
Με τον αρχιμανδρίτη Θεωνά Αθανασιάδη, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.
(Πηγή: www.aparchi.gr)
03.10.2023
Ποιος ήταν ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης;
Η πόλις των Αθηνών μπορεί να καυχιέται για την πληθώρα των αγίων που ανάδειξε στο διάβα των αιώνων. Ιδιαίτερα πρέπει να καυχιέται για τον άγιο Ιερομάρτυρα Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ο οποίος συγκαταλέγεται στους μεγάλους Πατέρες και Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 10 π. Χ. και καταγόταν από επιφανή αθηναϊκή οικογένεια, η οποία φρόντισε να τον μορφώσει στις μεγάλες φιλοσοφικές σχολές του κλεινού άστεως, η οποία, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα, βρισκόταν την εποχή εκείνη υπόδουλη στους Ρωμαίους, αλά διατηρούσε ακόμη την αίγλη της, έχοντας κάποια προνόμια, με σπουδαιότερο τη λειτουργία του Αρείου Πάγου. Ο Διονύσιος σπούδασε φιλοσοφία και κατέστη επίλεκτο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας. Μάλιστα του δόθηκε η θέση ενός από τους εννέα βουλευτές του Αρείου Πάγου.

Αν και ζούσε σε μια «κατείδωλον» πόλη, όπου η ειδωλολατρία είχε εξαχρειώσει τα ήθη των κατοίκων στην εποχή του, ζούσε με σύνεση και καλλιεργούσε τις έμφυτες αρετές του. Ζούσε σαν Χριστιανός προτού γίνει Χριστιανός. Όλοι τον θαύμαζαν και τον εκτιμούσαν, διότι στην άσκηση των καθηκόντων του απέδιδε δικαιοσύνη.
Περί το 33 μ. Χ. μετέβηκε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου για ανώτερες μελέτες. Κάποιο ανοιξιάτικο μεσημέρι είδε ξαφνικά τον ήλιο να σβήνει, πυκνό πέπλο σκοταδιού να σκεπάζει όλη τη γη και να συγκλονίζεται από ισχυρό σεισμό. Ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας έπασχε στην Παλαιστίνη και γι' αυτό συγκλονιζόταν ολάκερη η δημιουργία. Ο ευσεβής Διονύσιος απόρησε από το υπερφυσικό γεγονός και αναφώνησε: «Ή θεός τις πάσχει, ή το παν απόλλυται»! Μάλιστα σημείωσε τη χρονολογία, την ημέρα και την ώρα που έλαβε χώρα το συγκλονιστικό γεγονός, το οποίο χαράχτηκε βαθιά στην ψυχή του και ζητούσε εξήγηση.
Μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών του γύρισε ξανά στην Αθήνα, στη θέση του αρεοπαγίτη, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Περί το 49 μ. Χ. ήρθε στην Αθήνα ένας περίεργος φλογερός κήρυκας μιας νέας θρησκείας. Ήταν ο απόστολος Παύλος, ο οποίος κλήθηκε από τους Αθηναίους να αναπτύξει τις «σπερμολογίες» του από το βήμα του Αρείου Πάγου. Εκεί ο μεγάλος απόστολος ανάγγειλε στους Αθηναίους τον «Άγνωστο Θεό» τον Οποίο λάτρευαν, αν και τον αγνοούσαν. Μεταξύ των ακροατών του ήταν και ο αρεοπαγίτης Διονύσιος. Βεβαίως, το άμεσο αποτέλεσμα του υπέροχου εκείνου κηρύγματος, ήταν πενιχρό. Πίστεψαν μόνο ο Διονύσιος, μια γυναίκα η Δάμαρις και μερικοί άλλοι, όπως μας αναφέρει το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.
Το κήρυγμα του Αποστόλου των Εθνών προξένησε ισχυρή εντύπωση στον ευσεβή Διονύσιο, ο λόγος του Θεού έγινε δεκτός και άρχισε να καρποφορεί στην αγαθή ψυχή του. Κάλεσε λοιπόν τον Παύλο στο σπίτι του όπου ζήτησε να μάθει περισσότερα για την νέα πίστη. Όταν ο Παύλος του διηγήθηκε τα συγκλονιστικά γεγονότα του Θείου Πάθους, θυμήθηκε τα υπερφυσικά γεγονότα που βίωσε στην Αίγυπτο. Βεβαιώθηκε λοιπόν ότι ο Θεός που έπασχε ήταν ο Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. Αμέσως ζήτησε από τον Παύλο να βαπτισθεί, μαζί με την οικογένειά του. Αυτή η απόφασή του οδήγησε και πολλούς άλλους Αθηναίους να αρνηθούν την ειδωλολατρική θρησκεία και να βαπτιστούν, απαρτίζοντας έτσι την πρώτη εκκλησία των Αθηνών, με πρώτο επίσκοπό της τον άγιο Ιερόθεο, έναν ευσεβέστατο Αθηναίο.
Ο Διονύσιος αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην Εκκλησία του Χριστού. Τώρα πλέον οι αρετές που βίωνε δεν ήταν θεωρητικά σχήματα, αλλά ο ευαγγελικός νόμος. Μάλιστα, μετά το θάνατο του αγίου Ιεροθέου οι Αθηναίοι Χριστιανοί απαίτησαν να χειροτονηθεί επίσκοπός τους ο Διονύσιος. Ως επίσκοπος πια της λαμπρής Αθήνας εργάστηκε με ζήλο για την ανάπτυξη της τοπικής εκκλησίας. Μέσα σε λίγα χρόνια μετέστρεψε πλήθος ειδωλολατρών στη νέα πίστη.

Σύμφωνα με την παράδοση πήγε στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσει και να προσκυνήσει την Μητέρα του Κυρίου. Κήρυξε κατόπιν σε πολλές χώρες και κατόπιν γύρισε πάλι στην Αθήνα. Κατά την κοίμηση της Θεοτόκου, αρπάγη και αυτός σε νεφέλη, όπως οι άγιοι απόστολοι και παραβρέθηκε στην κηδεία της.
Αφού ποίμανε για πολλά χρόνια τον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών, θεώρησε ότι έπρεπε να συνεχίσει το υπόλοιπο της ζωής του ως ιεραπόστολος. Πήγε στη Δύση και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, έκτισε μια μικρή εκκλησία, όπου την έκαμε κέντρο της ιεραποστολής του. Κήρυττε με θέρμη και ζήλο στους ειδωλολάτρες της περιοχής, όπου πολλοί εγκατέλειπαν τα είδωλα και ασπάζονταν την πίστη στο Χριστό, ιδρύοντας και εδραιώνοντας ισχυρή εκκλησία στην καρδιά της Ευρώπης.
Αλλά τα χρόνια εκείνα βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους. Χιλιάδες πιστοί συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν και θανατώνονταν με τους πλέον φρικτούς και επώδυνους τρόπους. Η δράση του αγίου επισκόπου των Παρισίων έγινε γνωστή στις ρωμαϊκές αρχές, τον κατήγγειλαν οι άθλιοι αδίστακτοι ειδωλολάτρες ιερείς δρυίδες, οι οποίοι συν τοις άλλοις πραγματοποιούσαν χιλιάδες ανθρωποθυσίες κατ' έτος στους αιμοδιψείς δαιμονικούς «θεούς» τους. Τον κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Δομετιανό (82-96), ότι αρνείται να σεβαστεί τον αυτοκράτορα και να λατρεύσει τους «θεούς» της αυτοκρατορίας, παρακινώντας και τους πολίτες να κάμουν το ίδιο. Συνελήφθη και σύρθηκε δέσμιος στον τοπικό διοικητή, ο οποίος προσπάθησε στην αρχή με κολακείες και στη συνέχεια με φοβέρες να αρνηθεί την πίστη του. Ο Διονύσιος, με πρωτοφανή ηρωισμό και παρρησία στηλίτευσε την ειδωλολατρική του πίστη, η οποία λατρεύει «θεούς» θηριώδεις, κακούργους και ανήθικους.
Μετά τη γενναία απολογία του, αποφασίστηκε η θανατική του καταδίκη. Να αποκεφαλισθεί μαζί με τους ηρωικούς ακολούθους του Ρουστικό και Ελευθέριο. Αλλά αφού έκοψαν την τίμια κεφαλή του έγινε το απροσδόκητο: Ο άγιος ακέφαλος έσκυψε, πήρε στα χέρια του το κεφάλι του και περπάτησε δύο μίλια, γεμίζοντας θαυμασμό τους δημίους του. Συνάντησε μια ευλαβή γυναίκα, ονόματι Κατούλα, στην οποία παρέδωσε την κεφαλή του. Εκείνη φρόντισε για την ταφή του Διονυσίου, καθώς και των άλλων δύο Μαρτύρων, κοντά στο Παρίσι. Η τιμία κάρα του βρίσκεται σήμερα στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.

Η Μνήμη του αγίου Διονυσίου, μαζί με τους άλλους δύο Μάρτυρες, εορτάζεται στις 3 Οκτωβρίου.
Επ' ονόματι του αγίου Διονυσίου εμφανίστηκαν τον 5ο μ. Χ. αιώνα περισπούδαστα συγγράμματα ύψιστης θεολογικής αξίας, τα οποία πολλοί τα αποδίδουν σε άλλον συγγραφέα. Πρόκειται για τα περίφημα «Αρεοπαγιτικά Συγγράμματα», τα οποία αποτέλεσαν τη βάση της μυστικής Θεολογίας της Εκκλησίας μας.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
02.10.2023
192 χρόνια από τον θάνατο ενός μεγάλου Κυβερνήτη...
Μια μορφή που οδηγεί συνειδήσεις.
27 Σεπτεμβρίου 1831, ώρα 6 το πρωί, στην είσοδο του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, παρότι έχει προειδοποιηθεί για τον κίνδυνο της ζωής του, δεν αλλάζει τον τρόπο του. Η Κυριακή είναι συνδεδεμένη με την εκκλησία και, μάλιστα, με όλη την ακολουθία. Και τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία. Ο Καποδίστριας θα δολοφονηθεί από χέρια ελληνικά. 192 χρόνια μετά οι φάκελοι του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών για την υπόθεση παραμένουν απρόσιτοι και κλειστοί. Η Ευρώπη ήταν ολοφάνερο ότι δεν ήθελε μια τέτοια προσωπικότητα στο τιμόνι της Ελλάδας. Και μαζί της ούτε και Έλληνες, οι οποίοι έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τις γεωπολιτικές εξαρτήσεις και τα πρόσκαιρα συμφέροντά τους.

Η μνήμη του Καποδίστρια όμως παραμένει ζώσα στην καρδιά των πολλών. Υπήρξε Έλληνας οικουμενικός, κοσμοπολίτης, αρχοντικός, όχι όμως με την έννοια του μιμητικού της Ευρώπης, αλλά με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είχε και θα είχε ρίζες να στηριχτεί, την πίστη στην Ορθοδοξία και την παράδοση. Την ικανότητα το ελληνικό όνομα, αυτό που σήμερα αποκαλείται brand name, να είναι το εισιτήριο όχι της υποταγής, αλλά της ελευθερίας. Την πεποίθηση ότι χωρίς παιδεία κανένας τομέας της κοινωνίας δεν θα μπορέσει να προκόψει αληθινά, ούτε Εκκλησία, ούτε στρατός, ούτε γεωργία, ούτε τεχνικές, ούτε διοίκηση. Την ευφυΐα να μην υποτάσσεται, αλλά να ελίσσεται, να προχωρά βήμα-βήμα, χωρίς να γκρεμίζει τις γέφυρες με την Ευρώπη, αλλά και χωρίς να παραιτείται από το δικό του όραμα. Ρεαλιστής, αλλά και διορατικός. Όπου έβρισκε αυθεντικότητα, δεν δίσταζε να την αξιοποιήσει. Άνθρωπος που δεν έκανε παιδιά ο ίδιος, αλλά που νοιάστηκε για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, κυρίως για τα ορφανά. Μπορεί όλοι οι συνεργάτες του να μην ήταν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του. Τα προβλήματα όμως που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η προτεραιότητά του. Η θυσία και η αυταπάρνησή του έμειναν ό,τι τον συνόδεψε μέχρι τέλος.
Ο Καποδίστριας είναι μια μορφή που οδηγεί συνειδήσεις. Σε μια εποχή, στην οποία οι νέοι μας οδηγούνται σε μία πλήρη αφομοίωση από τον τρόπο της μίμησης, όσοι βλέπουν τη ζωή και το έργο του Καποδίστρια νιώθουν ότι μπορούμε να υπάρξουμε ως Έλληνες στην ψυχή και στο φρόνημα. Όχι ως κάπηλοι του έθνους και ψευτόμαγκες, καλοπερασάκηδες και έτοιμοι να κριτικάρουμε από τα πληκτρολόγια τους πάντες και τα πάντα, αλλά ως πρόσωπα που θα βάλουμε το σύνολο πιο πάνω από το «εγώ». Κι αυτό ξεκινά από το να αποφασίσουμε ότι έχουμε ψυχή. Ότι πιστεύουμε σε Θεό. Ότι τα γράμματα μάς μαθαίνουν να είμαστε και να παραμένουμε ελεύθεροι. Ότι δεν μας ταιριάζει η υποταγή, για να είμαστε καλά, αλλά να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας χάρις σ' αυτό που είναι η ταυτότητά μας: η ιστορία, η γλώσσα, οι αρχές μας, η καλλιέργειά μας, η καρδιά μας.
Κι αυτά όλα περνάνε από τις στιγμές της Κυριακάτικης λειτουργίας. Σ' αυτήν που πήγαινε ο κυβερνήτης μέχρι το τέλος. Διότι εκεί ένιωθε την δύναμη της αγάπης να του δίνει κουράγιο. Στην προσευχή του στον Θεό που δίνει χαρίσματα, για να τα αντιπροσφέρει ο άνθρωπος στον πλησίον και στο σύνολό του. Εκεί όπου ο δικαιωματισμός μένει πίσω και ανοίγεται ο ορίζοντας του «υπάρχω για όλους».
(Πηγή: themistoklismourtzanos.blogspot.com)
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
26.09.2023
Ο Άγιος Πορφύριος συναντά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Πάτμο!
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη Π. στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στην Πάτμο*.
Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του Άγιου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματα μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα.
Βγήκα έξω απ' την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής μας με τον Θεό. Γι' αυτό τους είπα κι εφύγαμε.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα, τους προετοίμασα.
Τους λέω:
– Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.
Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού…» περίπου ένα τέταρτο.
Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά. Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ' εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα.
Την έλεγα, την ήθελα την ευχή -ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι, όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος.
Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.
Δώστε πολλή προσοχή.
Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ' αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία. Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν' αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου. Κοίταξα λίγο τη θάλασσα.
Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τ' άναψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου. Τότε ήλθε η θεία χάρις.
Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα χέρια κι άρχισα να κλαίω. Συνεχώς έτρεχαν δάκρυα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω. Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά…
Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Έχει μεγάλη έννοια.
Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ' τη σχισμή του βράχου…
Αυτά να μην τα πείτε πουθενά. Κύριε Ιησού Χριστέ…
Να μ' ελεήσει ο Θεός. Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου…
Σας τα είπα, για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει. Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε. Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου 'ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω… Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά. Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον θεό, δεν έρχεται.
Αλλά έρχεται «εν ημέρα η ου προσδοκάς και εν ώρα η ου γινώσκεις». Είναι ένας αγιότατος τρόπος, άλλα δεν μπορείς να τον μάθεις απ' έξω. Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού.
* Το γεγονός συνέβη το έτος 1964.
Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου (νυν αγίου Πορφυρίου) «Βίος και Λόγοι» έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά 2003.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
25.09.2023
Η μετάσταση του ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου.
Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι' αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα' 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα' 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ' αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με τον Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ' όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.
(Πηγή: www.saint.gr)
21.09.2023
Μία εξαιρετική ομιλία για την ομοφυλοφιλία
από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο.
16.09.2023
Η μάνα και οι κόρες που αγίασαν. Σοφία, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη.
(17 Σεπτεμβρίου)

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» ( Α' Κορινθίους. 13:13).
Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.
Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.
Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.
Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β' Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.
Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.
15.09.2023
Ο Βίος του Πολιούχου μας Αγίου Βησσαρίωνος.

Ο Άγιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Πόρτα Παναγιά Τρικάλων το 1490 μ.Χ., λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Αν και οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, γαλουχήθηκε και ανατράφηκε από τους ευλαβείς γονείς του με τα ιερά νάματα της αγίας πίστεώς μας και τα ιδεώδη του Γένους μας σε ένα γεμάτο θεοσέβεια οικογενειακό περιβάλλον.
Από την νεανική του ηλικία διακρινόταν για την ευφυΐα και τη σύνεσή του αλλά και για την ευθύτητα του χαρακτήρος του, την αγνότητα και σωφροσύνη του, την ταπεινοφροσύνη και την βαθειά πίστη του, την απέραντη αγάπη του.
Από πολύ μικρός εκδήλωσε την κλίση του προς τον μοναχισμό. Σε ηλικία μόλις 10 ετών έγινε υποταχτικός (καλογεροπαίδι) στον μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκο, που τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο. Το έτος 1517 μ.Χ. εκλέγεται επίσκοπος Ελασσώνος και το 1521 μ.Χ. αναλαμβάνει την διοίκηση της επισκοπής Σταγών. Το Μάρτιο του 1527 μ.Χ. αναβιβάζεται στον θρόνο της Μητροπόλεως Λαρίσης, κατέχοντας παράλληλα, μέχρι τον Αύγουστο 1529 μ.Χ., ως «τοποτηρητής», και την επισκοπή Σταγών, και ακτινοβολεί με την αγιότητα της ζωής του και την καταπληκτική αγαθοεργό δράση του, ενώ συγχρόνως υπομένει με θαυμαστή ανεξικακία συκοφαντίες και σκληρές δοκιμασίες στις οποίες έλαμψε «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ».
Ο Άγιος Βησσαρίων ως ιεράρχης επιτέλεσε γενικότερα
σημαντικότατο έργο, ποιμαντικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό. Έτσι κέρδισε
τις ψυχές των χριστιανών και αναδείχτηκε μεγάλη θρησκευτική και
κοινωνική προσωπικότητα. Συγκεκριμένα εξαγόρασε και απελευθέρωσε πολλούς
αιχμαλώτους, επίσης έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα για την προστασία και
ανακούφιση φτωχών, γυμνών και πεινασμένων.
Ο Άγιος Βησσαρίων,
παρά τους χαλεπούς χρόνους της εποχής του, αποδείχτηκε και ένας
πολύδραστος «υπουργός κοινωνικών έργων». Με προσωπική του επίβλεψη και
πρωτοβουλία χρηματοδότησε και κατασκεύασε μια μεγάλη σειρά από πολύτιμα
και δύσκολα κοινωφελή έργα, όπως εκκλησίες, δρόμους και κυρίως γεφύρια,
μία ακόμη μαρτυρία της ανεκτίμητης κοινωνικής προσφοράς της εκκλησίας
μας σε κάθε εποχή και τόπο. Για την εξοικονόμηση των αναγκαίων χρημάτων ο
Άγιός μας έκανε πολλά και μακρινά ταξίδια, μέχρι τα Βαλκάνια, την
Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Ως γεφυροποιός εμπνεύστηκε αρκετά γεφύρια:
στον Πορταϊκό ποταμό της ιδιαίτερης πατρίδας του Πόρτας Παναγιάς, στη
Σαρακίνα της Καλαμπάκας, Πηνειός ποταμός (και με τα δύο επικοινωνεί η
πεδινή Θεσσαλία με την ορεινή),τη γέφυρα Κοράκου στον Αχελώο (που
συνδέει Θεσσαλία με Ήπειρο), το πρώτο γιοφύρι της Πλάκας (που ενώνει
Τζουμέρκα με Άρτα και Γιάννενα).
Για την ψυχική γαλήνη έκτισε στον Κόζιακα την μονή του Σωτήρος των Μεγάλων Πυλών (Δουσίκου), μεταξύ των ετών 1527 - 1534/35 μ.Χ., και στα ερείπια παλιάς ομώνυμης. Η εν λόγω μονή ανεγέρθηκε πάλι εκ βάθρων από τον ανεψιό του Αγίου Βησσαρίωνος και νέο κτήτορα Νεόφυτο Β΄ Λαρίσης κατά την περίοδο 1550 - 1552/57 μ.Χ., τοιχογραφήθηκε δε από τον δεξιοτέχνη ζωγράφο Τζιόρτζη (1557 μ.Χ.) και διατηρείται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση.
Έγραψε τρεις διαθήκες και καθιέρωσε το άβατο της μονής Δουσίκου για τις γυναίκες, που τηρείται μέχρι σήμερα με μεγάλη ευλάβεια.
Στις 13 (ή 15) Σεπτεμβρίου 1540 μ.Χ., ημέρα Δευτέρα παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, υμνούμενος από τότε ως Άγιος και θαυματουργός. Οι ασθένειες που κατ' εξοχήν θεραπεύει ο Άγιος Βησσαρίων είναι η δυσεντερία, η ευλογιά, η οστρακιά και προπαντός η πανούκλα. Γιατρεύει και αρρώστιες ζώων, φονεύει ακρίδες, καταπαύει την τρικυμία της θάλασσας, συντελεί στην εφορεία της γης. Η ευωδιάζουσα Τιμία Κάρα Του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Του.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Σεπτεμβρίου, με ιδιαίτερη ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια, στη μονή του, στην Πύλη, στην Καλαμπάκα· στα Τρίκαλα λιτανεύεται η τιμία κάρα του πανηγυρικά την Κυριακή της Σαμαρείτιδος. Τα πρώτα υμνογραφικά και συναξαριογραφικά κείμενά του γράφτηκαν πολύ νωρίς από τον Παχώμιο Ρουσάνο (1552 μ.Χ.).
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, υπήρξε και άλλος Βησσαρίων αρχιεπίσκοπος Λαρίσης που έζησε πριν τον συγκεκριμένο Άγιο.
(Πηγή: www.saint.gr)
06.09.2023
Το πάθος του ναρκισσισμού και η μετάνοια.
(Με τον π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο, εφημέριο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστή Λουκά Θηβών).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
01.09.2023
1 Σεπτεμβρίου: Αρχή της Ινδίκτου.
Τί σημαίνει η εορτή αυτή;
Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Για την περίπτωση αυτή, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
«Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού αγία Eκκλησία εορτάζει σήμερον την Iνδικτιώνα, διά τρία αίτια. Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός. Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτην η Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Bιβλίον του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Tο οποίον Bιβλίον ανοίξας ο Kύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Hσαΐου, εις το οποίον είναι γεγραμμένον διά λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Kυρίου επ' εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Kυρίου δεκτόν». Aφ' ου δε ανέγνωσεν ο Kύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Bιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων, εθαύμαζε διά τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο γράφει ο αυτός Eυαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι).
Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Iνδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα τα σωματικά αγαθά. Kαι ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τω Θεώ, με την φύλαξιν των εντολών του. Kαι ούτω να τύχωμεν των εν Oυρανοίς αιωνίων αγαθών».
(Πηγή: www.saint.gr)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
26.08.2023
Ο Βίος του αγίου Φανουρίου.
Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ».
Στην εικόνα, ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Σε αυτά ο Μάρτυς παρουσιαζόταν: να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα· να πλήττεται απ' αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται πάλι απ' αυτούς απλωμένος κατά γης· να κάθεται γυμνός και να ξέεται το σώμα του με σιδερένια νύχια· να είναι κλεισμένος στη φυλακή· να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα· να καίεται στα μέλη του σώματος του με αναμμένες λαμπάδες· να είναι δεμένος σε μάγγανο και να βασανίζεται· να βρίσκεται ανάμεσα σε θηρία αβλαβής· να είναι ξαπλωμένος κατά γης και να πιέζεται το σώμα από ένα μεγάλο λίθο· να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό βαστάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα και ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους· να στέκεται μέσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα δεήσεως.
Τον αρχαίο ναό που βρέθηκε η εικόνα, ανοικοδόμησε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Φανουρίου είναι το εξιστορούμενο στη συνέχεια. Τα χρόνια εκείνα εξουσίαζαν την Κρήτη οι Ενετοί, οι οποίοι δεν επέτρεπαν την παρουσία Ορθοδόξου Αρχιερέως στη μεγαλόνησο. Τέσσερεις άνδρες για να λάβουν τη χειροτονία ταξίδευσαν από την Κρήτη στην Κορώνη της Πελοποννήσου και κατά την επιστροφή αιχμαλωτίστηκαν από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι φόνευσαν τον ένα και τους άλλους τρεις μετέφεραν στα Παλάτια (Μίλητο).
Όταν ο πνευματικός τους πατήρ, ονόματι Ιωνάς, πληροφορήθηκε το γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τη Ρόδο και εκεί διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους με τον άρχοντα Γεώργιο Πετρανή, ο οποίος είχε εμπορικές σχέσεις με τους τούρκους των Παλατίων. Λόγω όμως πολεμικών αναταραχών στην περιοχή η προσπάθεια να αφεθούν ελεύθεροι έγινε δυσχερέστερη. Ο Ιωνάς, κατά την εκκλησιαστική συνήθεια, επισκέφθηκε τον μακάριο Νείλο και εκείνος του έκανε λόγο για τον Άγιο Φανούριο και τα θαύματά του, προτρέποντάς τον να επικαλεστεί την αντίληψη και βοήθειά του για το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Πράγματι ο πνευματικός έπραξε όπως τον προέτρεψε ο Μητροπολίτης και μετά μερικές μέρες έφθασε μήνυμα από τα Παλάτια ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές. Οι αιχμάλωτοι Ιερείς με θαυμαστό τρόπο αφέθηκαν ελεύθεροι και ο πνευματικός τους πατήρ Ιωνάς από ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλομάρτυρα, επιστρέφοντας, μετέφερε στην Κρήτη αντίγραφο της Εικόνας του και τελούσε έκτοτε πανηγυρικά τη μνήμη του.
Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ωραίες και ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται την παραμονή της εορτής του. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.
Σημείωση: Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 μ.Χ., είναι μάλλον λανθασμένη, διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
21.08.2023
Γιατί οι γάμοι καταλήγουν σε διαζύγια;
17.08.2023
Ποια είναι η αιτία των χωρισμών;
14.08.2023
Γιατί τιμούμε την Υπεραγία Θεοτόκο
(Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου)
08.08.2023
Πώς θέλει ο Θεός να τον αγαπήσεις;
04.08.2023
Οι Χριστιανοί διακρίνονται από τη χαρά τους.
(Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
01.08.2023
Προσευχή και σιωπή.
(π. Γρηγόριος - Ιερά Μονή Οσίου Λουκά)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
ΙΟΥΛΙΟΣ
19.07.2023
Ο προφήτης Ηλίας.
Ο προφήτης Ηλίας είναι ένας μεγάλος προφήτης, που έζησε περίπου 800 χρόνια πριν την έλευση του Χριστού.
Από την ώρα που γεννήθηκε, οι αρχιερείς προφήτεψαν ότι θα ήταν ένα ξεχωριστό παιδί, με πολύ ζήλο για τον Θεό (Ηλίας σημαίνει θεϊκός). Είπαν ότι η ζωή του θα είναι γεμάτη Φως, αν και θα ήταν αυστηρός με τον ισραηλιτικό λαό• όμως οι αποφάσεις και η όλη ζωή του θα ήταν ευάρεστες στον Θεό. Προφήτευσε 25 χρόνια, με πολλούς τρόπους: τρεις φορές κατέβασε φωτιά από τον ουρανό. Με τον λόγο του εμπόδισε τη βροχή και δεν έβρεξε τριάμισι ολόκληρα χρόνια, με αποτέλεσμα να υποφέρουν χιλιάδες άνθρωποι και ζώα από την ξηρασία και την ακαρπία της γης• μετά είπε να βρέξει και έβρεξε. Και πολλά άλλα θαυμαστά έκανε, για να πείσει τους ανθρώπους να αφήσουν τη λατρεία των ψεύτικων θεών και να γυρίσουν πάλι στο «δικό του» Θεό, τον αληθινό Θεό. Ανάστησε και νεκρό• το παιδί μιας χήρας γυναίκας που τον έτρεφε θαυματουργικά τα τριάμισι χρόνια της πείνας (της γυναίκας της οποίας δεν τελείωνε το λιγοστό αλεύρι που είχε για να φτιάχνει ψωμί, ώστε να μη πεθάνουν της πείνας για χάρη του προφήτη). Αξιώθηκε ακόμα και το Θεό να δει, όσο είναι δυνατό να Τον δει άνθρωπος, εκεί στο θεοβάδιστο όρος Σινά, όπως περίπου κι ο Μωυσής, όμως εδώ πέρασε δίπλα από τον Ηλία μέσα σε απαλή αύρα. Τέλος έσχισε και τον Ιορδάνη ποταμό, όπως άλλοτε ο Ιησούς του Ναυή για τον ισραηλιτικό λαό, για να μπορέσει να περάσει απέναντι• μαζί του και ο μαθητής του, ο προφήτης Ελισσαίος, ο οποίος είχε ζητήσει «διπλή τη Χάρη από τον δάσκαλό του» κι εκείνος του υποσχέθηκε πως θα γίνει αυτό μόνο αν τον δει να αναλαμβάνεται στους ουρανούς. Πραγματικά, ο προφήτης Ελισσαίος δεν τον έχασε από τα μάτια του και είδε τον προφήτη Ηλία να ανεβαίνει στον ουρανό με πύρινο άρμα. Γι' αυτό και τα εκκλησάκια του συνήθως βρίσκονται σε ψηλές τοποθεσίες, βουνά και λόφους.
Αυτό το γεγονός γιορτάζουμε στις 20 Ιουλίου και τιμούμε τον μεγάλο αυτόν προφήτη, ο οποίος δεν πέθανε όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους. Μία ακόμη τέτοια περίπτωση αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, πολύ πριν από τον προφήτη Ηλία, με τον Ενώχ, για τον οποίο αναφέρεται ότι «μετέθηκεν αυτόν ο Θεός», επειδή ήταν δίκαιος.

Ας δούμε όμως πώς έληξαν τα τριάμισι έτη της ανομβρίας που «διέταξε» ο προφήτης Ηλίας σαν να ήταν το στόμα του Θεού.
Στο βασίλειο του Ισραήλ βασίλευε τότε ο Αχαάβ, έχοντας δίπλα του μία φοβερή γυναίκα, την Ιεζάβελ, η οποία υποστήριζε με πάθος την ειδωλολατρία. Αφού όλοι, άνθρωποι και ζώα, είχαν αποκάμει από την ξηρασία και την ακαρπία της γης, ο Θεός είπε στον προφήτη Ηλία να παρουσιαστεί στον Αχαάβ. Εκείνος, θέλοντας να δείξει ποιος είναι ο αληθινός Θεός, ζήτησε να συγκεντρωθούν όλοι στο Καρμήλιο Όρος (στα βόρεια της Παλαιστίνης) μαζί και οι ειδωλολάτρες ιερείς και προφήτες – οι προστατευόμενοι της Ιεζάβελ – σχεδόν χίλιοι όλοι μαζί. Εκεί τους ζήτησε να θυσιάσουν μπροστά στον λαό, ο καθένας στο θεό του, και όποιου ο Θεός ακούσει την προσευχή και ρίξει φωτιά από τον ουρανό στο θυσιαστήριο, για να προσφερθεί η θυσία, εκείνος και θα είναι ο αληθινός Θεός κι Εκείνον θα πρέπει να προσκυνάνε, για να μην υπάρχει πλάνη στον λαό. Ο προφήτης Ηλίας λέει στους ειδωλολάτρες ιερείς και ψευδοπροφήτες: «Διαλέξτε ένα μοσχαράκι και κάντε πρώτοι εσείς τη θυσία σας». Έτσι έκαναν και παρακαλούσαν τον θεό Ήλιο, τον Βάαλ, από το πρωί ως το μεσημέρι, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Άρχισε τότε ο προφήτης Ηλίας να τους κοροϊδεύει: «Φωνάξτε πιο δυνατά, μήπως και ο θεός σας κοιμάται!» Επειδή όμως δεν γινόταν τίποτε τους λέει: «Κάντε στην άκρη τώρα να κάνω εγώ τη θυσία μου». Βάζει δώδεκα μεγάλες πέτρες – όσες και φυλές του Ισραήλ – και φτιάχνει αμέσως ένα θυσιαστήριο. Τοποθετεί επάνω τα ξύλα και το ζώο που ήταν για τη θυσία και διατάζει να ρίξουν πολύ νερό από πάνω ξανά και ξανά, τρεις φορές, για να μη νομίσει κανείς πως κάπου υπάρχει κρυμμένη καμιά σπίθα φωτιάς. Μετά ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό με όλο τον νου και την καρδιά του δοσμένα στον Θεό κι άρχισε να προσεύχεται φωναχτά, ενώ όλος ο λαός περίμενε με κομμένη την ανάσα. Δεν πρόλαβε να πει πολλά λόγια και ο Κύριος έριξε τέτοια φωτιά από τον ουρανό, που έκαψε τα πάντα στο θυσιαστήριο ακόμα και τις πέτρες έγλειψε η φωτιά. Όλος ο λαός έπεσε και προσκύνησε το Θεό και είπε: «Πραγματικά, αυτός είναι ο αληθινός Θεός». Ο προφήτης Ηλίας είπε τότε: «Συλλάβετε αμέσως τους ψευδοπροφήτες», γύρισε και στο βασιλιά Αχαάβ και του είπε: «Ετοίμασε το άρμα σου γρήγορα, γιατί ακούω αστραπές και βροντές κι έρχεται βροχή». Δεν πρόλαβε να τελειώσει κι εκεί που είχε τριάμισι χρόνια να βρέξει και ούτε συννεφάκι δεν υπήρχε πριν λίγο στον ουρανό, συγκεντρώθηκαν σύννεφα πολλά κι άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, μέχρι να φτάσει ο Αχαάβ στο παλάτι του. Μόλις έμαθε η Ιεζάβελ τα νέα, λύσσαξε από το κακό της και ζητούσε να σκοτώσει τον προφήτη Ηλία. Παραδόξως εκείνος ο θαρραλέος άνθρωπος του Θεού φοβήθηκε κι έφυγε μακριά. Με τη βοήθεια και την καθοδήγηση αγγέλου έφτασε στο όρος Σινά, όπου του φανερώθηκε ο Θεός λίγο πιο κάτω από το σημείο όπου έδωσε στο Μωυσή τις πλάκες με τις δέκα εντολές και το Νόμο Του. Σήμερα υπάρχει εκεί εκκλησάκι προς τιμήν του.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
15.07.2023
Κυριακή Δ' Οικουμενικής Συνόδου: Να γίνουμε οι φωτεινοί οδοδείκτες στην Εκκλησία.
Σωτήριος Θεολόγου
Tην Κυριακή μετά την εορτή της Αγίας Ευφημίας, όρισαν οι Άγιοι Πατέρες να εορτάζουμε την μνήμη των 630 πατέρων της εν Χαλκηδόνι Δ' Οικουμενικής Συνόδου. Αγωνίστηκαν ενάντια στις αιρέσεις εκείνης της εποχής, για να υπερνικήσει, και πάλι, η ορθόδοξη διδασκαλία στην Εκκλησία.
Ο Χριστός, διά του ευαγγελιστή Ματθαίου, χαρακτηρίζει όλους τους πατέρες που υπερασπίστηκαν το ορθόδοξο δόγμα ως «φως του κόσμου» (Μτ. 5, 14). Ήταν το φως που φώτισε τον κόσμο. Ήταν οι φωτεινοί διδάσκαλοι του κόσμου και της Εκκλησίας.

Όμως, το «φως του κόσμου» καλούμαστε να γίνουμε και εμείς. Μάς καλεί ο Χριστός να ακολουθήσουμε όλους αυτούς τους θεοφόρους Πατέρες και να γίνουμε οι φωτεινοί οδοδείκτες μέσα στην κοινωνία, όπου θα φωτίσουμε και άλλους ανθρώπους.
Πώς, όμως, θα φωτίσουμε τους άλλους ανθρώπους;
Με το παράδειγμά μας.
Είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να γίνουμε φως για τους άλλους.
Ο λόγος;
Ο λόγος είναι ότι εμείς δεν ζούμε χριστιανική ζωή. Δεν ζούμε τη ζωή που θέλει ο Χριστός. Δεν ζούμε, σύμφωνα με τις εντολές Του. Γι' αυτό είναι δύσκολο. Δεν ζούμε ταπεινή ζωή, αλλά εγωιστική ζωή.
Όταν είμαστε άδειοι εμείς, τι να δώσουμε στους άλλους ανθρώπους;
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, μάς προτρέπει: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».
Πρώτα να αλλάξουμε εμείς και μετά τους άλλους. Αλλά εμείς, θέλουμε το αντίθετο· να αλλάξουν όλοι οι άλλοι και όχι εμείς.
Στην προς Ρωμαίους επιστολή, ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, αναφέρει ότι: «Τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ἡμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι» (Ρωμ. 2.24). Εμείς γινόμαστε η αιτία να υβρίζεται το όνομα του Θεού, με την άσωτη ζωή μας. Αν δούμε, σήμερα, αυτούς που βρίζουν το όνομα του Χριστού, είναι γιατί εμείς τους δώσαμε λαβές για σχόλια να κρίνουν το Θεό.
Ας μάς φωτίσουν οι Άγιοι Πατέρες και να γίνουμε το φως του κόσμου, για να φωτίσουμε, πρώτα, τη δική μας ζωή και ύστερα να φωτίσουμε και τον κόσμο.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
14.07.2023
Γεροντισμός και τριγωνικές σχέσεις.
(Ιεροδιάκονος Γρηγόριος Ι.Μ. Οσίου Λουκά).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
11.07.2023
Μια πολύτιμη συμβουλή προς αγχωμένους...
(όσιος Παΐσιος - 12 Ιουλίου)
06.07.2023
Γιατί απομακρύνονται οι άνθρωποι από την Εκκλησία;
(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
ΙΟΥΝΙΟΣ
26.06.2023
Γιατί κάνουμε μνημόσυνα στους κεκοιμημένους;
(Με τον Αρχιμανδρίτη Φιλούμενο Ρούμπη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Όπλων).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
23.06.2023
Μουσουλμάνες και Xριστιανές από τη Θράκη υποβάλλονται σε μαστογραφία σε γυναικείο μοναστήρι της Ορμύλιας.
Τις ερχόμενες ημέρες στο γυναικείο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ορμύλιας Χαλκιδικής πρόκειται να φτάσουν λεωφορεία με γυναίκες από τη Θράκη, χριστιανές και μουσουλμάνες, προκειμένου να υποβληθούν προληπτικά σε δωρεάν ψηφιακή μαστογραφία.
Εκεί θα τις υποδέχονται τρεις μοναχές – γιατροί, μία από την Ελλάδα, μία από τον Καναδά και μία από την Αυστραλία για να τις υποβάλλουν στη σωτήρια προληπτική εξέταση. Αφού πρώτα τους εξηγήσουν την διαδικασία, η εξέταση θα ολοκληρωθεί και οι επισκέπτριες θα πάρουν το δρόμο του γυρισμού έχοντας στα χέρια τους τα αποτελέσματα. Βεβαίως στο πλαίσιο της παραμονής τους στη μονή για τη μαστογραφία οι μοναχές θα προσκαλέσουν όλες τις γυναίκες στην παραδοσιακή «τράπεζα» για φαγητό, όπως επιβάλλει η παράδοση της μοναστηριακής φιλοξενίας.
Η εμπειρία δεν είναι πρωτόγνωρη, για τις χριστιανές και τις μουσουλμάνες της Θράκης ούτε για τις χριστιανές γενικότερα από τη βόρεια Ελλάδα καθώς από το 2012 ως το 2017, στις τριακόσιες ανέρχονται οι Μουσουλμάνες που υποβλήθηκαν σε μαστογραφία στο Ιατρικό Κέντρο «Παναγία η Φιλανθρωπινή» της Ορμύλιας και εντοπίστηκαν τέσσερα περιστατικά καρκίνου. Επίσης τα τελευταία 30 χρόνια πάνω από 150.000 Χριστιανές έκαναν την ίδια εξέταση, στο ίδιο κέντρο, και εντοπίστηκαν τετρακόσια περιστατικά.
Σήμερα πια το πρόγραμμα πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού ξανασχεδιάζεται σε νέα βάση, σε συνεννόηση με την Κοσμητεία της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), τις μητροπόλεις, τις μουφτείες και τις διαχειριστικές επιτροπές των κοινοτήτων της Θράκης, ώστε να λειτουργήσει και πάλι ένα σχέδιο αποτελεσματικής προσέγγισης και ενημέρωσης των γυναικών της Θράκης για το ζήτημα του καρκίνου του μαστού.

Η επικοινωνία υπάρχει από το 2016.
«Γίνεται μια προσπάθεια ώστε το εν λόγω πρόγραμμα να πάρει μια πιο θεσμική μορφή και να δημιουργηθούν σε αυτό συνθήκες εμπιστοσύνης» εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης ο οποίος υπογραμμίζει ότι στο πνεύμα αυτό υπήρξαν ήδη θετικές αντιδράσεις από τις μουφτείες Διδυμοτείχου, Κομοτηνής και Ξάνθης και τους προέδρους των διαχειριστικών επιτροπών των κοινοτήτων της Θράκης.
«Σε εκδήλωση που έγινε πριν λίγες μέρες στην Ορμύλια, συναντήθηκαν γι΄ αυτό το σημαντικό θέμα υγείας, οι εκπρόσωποι των μητροπολιτών, οι μουφτήδες και οι εκπρόσωποι των κοινοτήτων της Θράκης και υπήρξε αποδοχή της πρότασής μας με ενθουσιασμό. Ήταν μια πολύ γόνιμη και ουσιαστική συνάντηση που μπορεί να μας δώσει και άλλες δυνατότητες επικοινωνίας» προσθέτει.
«Μαζί τους, άλλωστε, βρισκόμαστε σε επικοινωνία από το 2016, οπότε τέθηκε σε λειτουργία εντός του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ ένα ανεξάρτητο τετραετές πρόγραμμα με δικό του κωδικό στα μηχανογραφικά της εκπαίδευσης και τίτλο «Εισαγωγική κατεύθυνση μουσουλμανικών σπουδών» που έχει στόχο να εξυπηρετεί τις διδακτικές ανάγκες του Ισλάμ στη Θράκη και να εκπαιδεύει ιεροδιδασκάλους και καθηγητές θεολογίας για τα δημόσια σχολεία της Θράκης» σημειώνει χαρακτηριστικά ο κ. Σταμούλης.
«Πολύ ενδιαφέρον» χαρακτηρίζει το πρόγραμμα ο Μουφτής Κομοτηνής.
«Πολύ ενδιαφέρον» χαρακτηρίζει το πρόγραμμα ο μουφτής Κομοτηνής Dr. Τζιχάντ Χαλίλ, ο οποίος δηλώνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: «είναι ένα καταπληκτικό πρόγραμμα, πάρα πολύ ενδιαφέρον για τον τόπο μας και είμαι ικανοποιημένος από αυτή τη συνεργασία. Συναντηθήκαμε με τους υπευθύνους του ιδρύματος, της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αφού ενημερωθήκαμε, στη συνέχεια εγώ θα εξυπηρετήσω το μουσουλμανικό κοινό με την ιδιότητά μου ως υπεύθυνου σε θρησκευτικά θέματα. Ήδη ανάρτησα τη σχετική ενημέρωση στον πίνακα ανακοινώσεων και όταν ο κόσμος ενημερωθεί θα τους κατευθύνουμε για να τους εξυπηρετήσουμε». Ο ίδιος αναφέρεται, μάλιστα, στην περίπτωση μιας Μουσουλμάνας που είχε εξεταστεί στο παρελθόν στην Ορμύλια, έκανε τη θεραπεία της και σήμερα είναι καλά στην υγεία της.
Όπως, άλλωστε, ανέφεραν εκπρόσωποι της μουφτείας της Ξάνθης στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, «η πρωτοβουλία αυτή είναι πολύ καλή, όμως το μόνο δύσκολο είναι η απόσταση από την Ξάνθη μέχρι τη Χαλκιδική». Ωστόσο, όπως τόνισαν, «γίνονται προσπάθειες και η μουφτεία μερίμνησε ώστε να ενημερωθούν οι γυναίκες στην περιοχή. Έτσι μια ομάδα γυναικών αρχικά θα επισκεφθεί εντός του Ιουνίου τον εν λόγω χώρο κατόπιν ραντεβού, ώστε να κάνουν τις εξετάσεις τους και στη συνέχεια όσο υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο η προσπάθεια θα συνεχιστεί».
Πώς είναι το κλίμα.
Περιγράφοντας το κλίμα που επικρατεί στις ομαδικές επισκέψεις γυναικών στο ιατρικό κέντρο, ο αναπληρωτής καθηγητής πυρηνικής ιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Πρόεδρος του Ιατρικού Κέντρου «Παναγία Φιλανθρωπινή» που βρίσκεται στην Ορμύλια της Χαλκιδικής, Αργύρης Δούμας, λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ότι οι γυναίκες υποστηρίζουν η μία την άλλη, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που έρχονται να εξεταστούν ομάδες από ολόκληρα χωριά.
«Υπάρχουν κοινότητες στις οποίες οι γυναίκες δεν έχουν βγει από το χωριό τους τα τελευταία 50 χρόνια. Η αγωνία τους τις περισσότερες φορές είναι το πώς θα γίνει η εξέταση. Σε αυτή την κατεύθυνση οι καλόγριες του μοναστηριού λειτουργούν καθησυχαστικά καθώς εξηγούν τη διαδικασία ενώ υπάρχουν και γυναίκες, υπάλληλοι του Ιδρύματος που φροντίζουν τις επισκέπτριες και τις βοηθούν να ξεντυθούν και να ντυθούν. Το θετικό στοιχείο, άλλωστε, είναι ότι όσες έρχονται για πρώτη φορά, ξανάρχονται για επανέλεγχο, γεγονός που σημαίνει ότι ξεπερνούν τον δισταγμό που αρχικά είχαν ή ενδεχομένως θα είχαν αν επισκέπτονταν κάποιο νοσοκομείο, κέντρο υγείας ή ιδιωτικό ιατρείο» σχολιάζει ο κ. Δούμας.
Διευκρινίζει, παράλληλα, ότι σε περίπτωση εντοπισμού παθολογικών ευρημάτων, παρέχονται οι κατάλληλες οδηγίες ώστε τα περιστατικά να κατευθυνθούν στην κατάλληλη δομή και να προχωρήσει η διαδικασία των θεραπειών.
Από την πλευρά του, ο εντεταλμένος διδάσκων στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, βιολόγος και θεολόγος και υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων στο Ίδρυμα Ορμύλια, Κλεάνθης Νιζάμης, αναφέρει ότι η νέα μορφή του προγράμματος ενημέρωσης για το θέμα του καρκίνου του μαστού γίνεται σε συνεργασία μεταξύ της Κοσμητείας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και του Ιδρύματος Ορμύλια το οποίο είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και εποπτεύεται από δύο νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους και το μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ορμύλιας, που είναι μετόχι της Σιμωνόπετρας. Καθώς, άλλωστε, οι μαστογραφίες γίνονται εντελώς δωρεάν, το Ίδρυμα στηρίζεται οικονομικά σε ερευνητικά προγράμματα και χορηγίες.
Ένα ευαίσθητο θέμα.
Ο κ. Σταμούλης επισημαίνει ότι όταν πρωτοξεκίνησε το πρόγραμμα των δωρεάν μαστογραφιών στην Ορμύλια «υπήρξε μεγάλη καχυποψία ενώ έρχονταν γυναίκες από τη Χαλκιδική για να υποβληθούν στην εξέταση και δεν το έλεγαν καν στους άνδρες τους». Ο ίδιος αναφέρει ότι πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και υπάρχει μεγάλη άνεση για το θέμα «σε όλες τις κοινότητες, ακόμη και σε εκείνες που μπορεί να μην έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ανοιχτότητας που θα μπορούσαν να έχουν».
Στις αρχές Ιουνίου αναμένεται να ξεκινήσουν οι επισκέψεις γυναικών κατά ομάδες από τη Θράκη στο ιατρικό κέντρο της Ορμύλιας ενώ αρχικά μπορούν να προγραμματίζονται δύο με τρεις επισκέψεις την εβδομάδα, ομάδων των τριάντα ατόμων κάθε φορά. Από την πλευρά των διοργανωτών υπάρχει η πρόθεση οι επισκέψεις να γίνονται ακόμη και καθημερινά, ώστε να εξυπηρετούνται όλες οι ενδιαφερόμενες.
Σε κάθε περίπτωση ο κ. Σταμούλης επισημαίνει ότι «το θρησκευτικό φαινόμενο αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους» και τονίζει τα θετικά στοιχεία που προκύπτουν από τέτοια προγράμματα, την επικοινωνία που αυτά προϋποθέτουν και τις θετικές συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων. «Όσο, άλλωστε, κανείς γνωρίζει την ετερότητα τόσο την αποδαιμονοποιεί» προσθέτει με νόημα.
(Πηγή: www.thesspress.gr)
(Ημ/νία δημοσίευσης: 4/06/2023)
21.06.2023
Ψυχοθεραπευτής ή πνευματικός;
(Με τον π. Σταύρο Κοφινά, συντονιστή του Πατριαρχικού Δικτύου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας).
(Πηγή: www.aparchi.gr)
15.06.2023
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος για την μετάνοια και την εξομολόγηση.
07.06.2023
Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ. Μακάριο.
02.06.2023
Τί σημαίνει Ψυχοσάββατο;
ΜΑΪΟΣ
29.05.2022
29 Μαΐου 1453.
Εάλω η Πόλις.
19.05.2023
18.05.2023
Άγιος Πορφύριος - Πως να θεραπεύσετε την κατάθλιψη.
12.05.2023
Ο άγιος Δημήτριος στην τέχνη του Αγίου όρους.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
10.05.2023
Η ενοριακή ζωή ως απάντηση στον ατομοκεντρισμό.
(Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.)
04.05.2023
Αυτή η Κυριακή είναι η Κυριακή του Παραλύτου.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
28.04.2023
Άγιος Ιάκωβος, Επίσκεψη στον παράδεισο και συνομιλία με τον Χριστό την διακαινήσιμο περίοδο!
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
μ '. Ενώπιον του Κριτού μεσιτεύει
Διήγηση της κα Μ.Φ-Ρ*:
Μία άλλη φορά πού είχα πάει στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ (ήταν θυμάμαι μετά το Πάσχα), βρήκα τον π. Ιάκωβο να είναι έξω στην αυλή, πίσω από το Ιερό του Καθολικού. Συζητούσε μ' έναν κύριο.
Όταν με είδε, χάρηκε πολύ. Και εγώ χάρηκα που τον είδα και τον ρώτησα τι κάνει.
Μου λέει:
«Παιδί μου, σήμερα ήταν η κηδεία της κυρίας Αγγελικής».
Η κυρία Αγγελική είχε υιοθετήσει και είχε μεγαλώσει την Μαρία, την ανιψιά του Γέροντα, όταν πέθανε η μητέρα της. Επίσης η κυρία Αγγελική και ο σύζυγός της είχαν φερθή από παλιά με πολλή αγάπη στον π. Ιάκωβο, γι' αυτό και εκείνος τούς αγαπούσε πολύ.
Και συνέχισε ο γέροντας Ιάκωβος:
«Δεν μπόρεσα, παιδί μου, να πάω στην κηδεία της κυρίας Αγγελικής, παρ'
όλο που το ήθελα πολύ, γιατί είμαι άρρωστος με την καρδιά μου και δεν
μπορούσα να ταξιδέψω. Όμως, με συγχωρείτε, έφυγα, παιδί μου, πνευματικώ
τω τρόπω. Άγγελος Κυρίου με πήρε και βρέθηκα σ' ένα πολύ ωραίο τόπο.
Παντού υπήρχαν πανέμορφα λουλούδια!
Ο Άγγελος μού έλεγε να προχωρήσω και εγώ δεν ήθελα να πατήσω και να χαλάσω τα λουλούδια. Όμως περπατούσα και μετά τα πατημένα λουλούδια επανέρχονταν στην θέση τους χωρίς να χαλάνε. Και φθάσαμε, με συγχωρείτε, παιδί μου, μπροστά στον Κριτή.
Ο Κριτής ήταν σκυμμένος πάνω στις Βίβλους. Άστραφτε και έλαμπε.
Και εγώ του είπα:
– Χριστός Ανέστη! Επανέλαβα δεύτερη φορά. Εμείς στην γη λέμε «Χριστός Ανέστη»!, και γυρίζει ο Κριτής και μου λέει:
– Αληθώς Ανέστη, π. Ιάκωβε! Τι θέλεις, παιδί μου, και ήλθες εδώ;

Και εγώ είπα:
– Ήλθα να παρακαλέσω για την ψυχή της δούλης Αγγελικής, που έφυγε σήμερα.
Και ο Κριτής μου έδειξε προς τα δεξιά και μου είπε:
– Πάτερ Ιάκωβε, δεν χρειάζεται να παρακαλέσης, γιατί η δούλη του θεού Αγγελική πάει από εδώ (από δεξιά!). Σώθηκε από μόνη της!
Όταν μετά από χρόνια συνάντησα την Μαρία, την ανιψιά του γέροντος Ιακώβου, (ο π. Ιάκωβος δεν ζούσε) και της είπα το γεγονός, την ρώτησα να μου περιγράψη πως ήταν η κυρία Αγγελική που την υιοθέτησε και την μεγάλωσε. Μου είπε ότι ήταν μία χριστιανή γυναίκα, που έκανε πολλές φιλανθρωπίες και τηρούσε πιστά το Ευαγγέλιο. Άνθρωπος αγάπης και χριστιανικής καλωσύνης και γι' αυτό σώθηκε!
Όταν ακόμα ζούσε ο γέροντας Ιάκωβος σε κάποια εορτή ήμασταν μέσα στην τραπεζαρία με πολλούς προσκυνητές και τρώγαμε, θέλησα να αναφέρω αυτό το περιστατικό με την κυρία Αγγελική, αλλά δεν με άφησε. Μου έκανε νόημα να σωπάσω και να μην το ακούσουν οι άλλοι! Δείγμα ταπείνωσης του γέροντος Ιακώβου. Τις πνευματικές του εμπειρίες τις έκρυβε επιμελώς, για να μην δοξάζεται.
* Ολόκληρο το όνομα είναι γραμμένο στο πιο κάτω βιβλίο.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες», των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
26.04.2023
(Πηγή: www.aparchi.gr)
22.04.2023
Κυριακή του Θωμά - Ερμηνεία του ευαγγελίου.
(Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου)
14.04.2023
Ιεροσόλυμα: Τα χώματα που πάτησε ο Χριστός.
(Πηγή: www.aparchi.gr)
13.04.2023
Μεγάλη Πέμπτη – Θεολογικό σχόλιο στο περιεχόμενο και το νόημα της Μεγάλης Πέμπτης.
(Λάμπρος Σκόντζος - Θεολόγος)
«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα
πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων
Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα
εορτάζειν΄ τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν
των καθ' ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την
Προδοσίαν αυτήν».
Αυτό είναι το συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης. Η αγία μας Εκκλησία τιμά την
γία αυτή ημέρα όσα έλαβαν χώρα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και όσα
ακολούθησαν μετά το Μυστικό Δείπνο.
Το Θείο Δράμα οδεύει προς την ολοκλήρωσή του. Ο εκουσίως και αδίκως Παθών για τη δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ότι έφτασε το τέλος της επί γης παρουσίας Του. Η προδοσία του αγνώμονα μαθητή, η σύλληψη, οι εξευτελισμοί, το ψευδοδικαστήριο, η καταδίκη και ο σταυρικός θάνατος είναι θέμα ωρών. Ως άνθρωπος αισθανόταν το δια της θυσίας Του βαρύ φορτίο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους και γι' αυτό αγωνιούσε υπερβαλλόντως. Δεν τον ενδιέφερε το δικό Του μαρτύριο και ο θάνατος, αλλά η συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του.
Γι' αυτό λοιπόν αφιέρωσε το βράδυ της προπαραμονής του επικείμενου ιουδαϊκού Πάσχα και παραμονή της δικής Του σταυρικής θανής στους αγαπημένους Του μαθητές. «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν» (Λουκ.22,15) τους είπε. Ήθελε να φάγει για τελευταία φορά μαζί τους. Μα το σπουδαιότερο να τους αφήσει τις τελευταίες παρακαταθήκες Του και πάνω απ' όλα να τελέσει τον Μυστικό Δείπνο, να παραδώσει την υπερφυά Θεία Ευχαριστία, η οποία θα τελείται στο διηνεκές, ως η αέναη πραγματική παρουσία Του στην Εκκλησία.

Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκινήσεως και σε ένδειξη πραγματικής και άδολης αγάπης, έσκυψε ως δούλος ο Κύριος και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Με την πράξη Του αυτή ήθελε να διδάξει έμπρακτα το πρωταρχικό χρέος της αλληλοδιακονίας των ανθρώπων. «Ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών» (Λουκ.22:25), άφησε ως ύψιστη εντολή για τις κατοπινές ανθρώπινες γενεές.
Κατόπιν κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου. Ο Κύριος θέλησε κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του φρικτού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό. Λέγει λοιπόν «Εις εξ' υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ' εμού» (Μάρκ.14,18, Ιωάν.13,22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται: ποιος άραγε είναι αυτός; Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ' ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13,26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και ταυτόχρονα «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13,27). Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13,27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη»!
Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22,19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο, και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26,28, Μάρκ.14,24).
Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους μαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13,31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ' επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13,3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14,27).

Μετά ακολούθησε η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει ο Θεός Πατέρας από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του.
Αφού περατώθηκε και η προσευχή η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Ο Ιησούς πήρε τους μαθητές Του και πήγε στο Όρος των Ελαιών, σε ένα πραγματικά ειδυλλιακό και ήσυχο τόπο, λίγο έξω από τη μεγάλη πόλη. Εκεί υπήρχε κήπος στον οποίο μπήκε με τους μαθητές Του για να προσευχηθεί (Ιωάν.18,1). Να μείνει μόνος «ενώπιος ενωπίω» με τον Ουράνιο Πατέρα και να αντλήσει δύναμη για τη μεγάλη δοκιμασία, που Τον περίμενε. Ο τρόπος της προσευχής ήταν δραματικός. Ως άνθρωπος αγωνιούσε για το επερχόμενο πάθος. «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ.26,38) είπε στους μαθητές Του. «Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ.26,39) παρακαλούσε τον Πατέρα και «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί την γην» (Λουκ.22:45). Μάταια προσπαθούσε να νικήσει τη νωθρότητα των μαθητών Του, οι οποίοι δε μπορούσαν να κατανοήσουν την κρισιμότητα των δραματικών εκείνων στιγμών, και έπεφταν σε βαθύ ύπνο.
Κάποια στιγμή ακούστηκαν φωνές και θόρυβος πολύς. Έφτασαν οι στρατιώτες με οδηγό τον Ιούδα για να συλλάβουν τον Ιησού. Χαρακτηριστικό σύνθημα ο ασπασμός του Διδασκάλου από τον Προδότη (Λουκ.22,48). Ο Πέτρος χρησιμοποιεί βία, κόβει το αφτί του στρατιώτη Μάλχου (Ιωάν.18,11). Παρ' όλα αυτά η σύλληψη πραγματοποιείται. Ο Κύριος δέσμιος οδηγείται σε ολονύκτιες ψεύτικες δίκες για να καταδικαστεί και να σταυρωθεί.
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τη Μεγάλη Πέμπτη έχουν τεράστια σωτηριολογική σημασία για μας. Πρώτ' απ' όλα η εκούσια πορεία του Κυρίου προς το Πάθος φανερώνει την άμετρη θεία ευσπλαχνία και αγάπη για τον πεσόντα άνθρωπο. Η ολοκληρωτική νίκη της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τον σταυρικό θάνατο του αναμάρτητου Χριστού. Μόνο το τίμιο αίμα του Μεγάλου Αθώου μπορούσε να καθαρίσει κάθε ρύπο αμαρτίας σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Μόνο αυτό μπορούσε να φέρει την καταλλαγή και την ισορροπία, που είχε διαταράξει σοβαρά το κακό και η αμαρτία. Υπέροχο πραγματικά είναι και το υμνολογικό περιεχόμενο της αγίας αυτής ημέρας. Δημοφιλές είναι το αρκτικό τροπάριο «Ότε οι ένδοξοι μαθηταί…», μέσω του οποίου παροτρύνονται οι πιστοί να αποφύγουν τα πάθη του προδότη Ιούδα. Επίσης ο κανόνας, ποίημα του Κοσμά του μοναχού αποτελεί ένα κορυφαίο ποίημα της Εκκλησίας μας. Στο κοντάκιο «Τον άρτον λαβών εις χείρας ο προδότης…» ποίημα του περιφήμου Ρωμανού, αποτυπώνεται με ακρίβεια η δολιότητα και η αθλιότητα του Ιούδα. Ο Οίκος, ποίημα του Συμεών του Υμνογράφου, καλεί τους πιστούς να μιμηθούν τους μαθητές του Χριστού και να προσέλθουν στην πνευματική τράπεζα «καθαραίς ταις ψυχαίς», να ζήσουν το μυστήριο της απολύτρωσης. Εκπληκτικά τροπάρια είναι τα στιχηρά των Αίνων «Συντρέχει λοιπόν το συνέδριον των Ιουδαίων…» ποίημα Κοσμά του μοναχού, «Ιούδας ο παράνομος ο βάψας εν τω δείπνω την χείρα…», «Ιούδας ο προδότης δόλιος ων…» κλπ., ποιήματα Ιωάννου του μοναχού, ιστορούν την προδοσία του αγνώμονα μαθητή. Υπέροχο είναι ακόμα και το δοξαστικό «Ον εκήρυξεν Αμνόν Ησαίας έρχεται επί σφαγήν εκούσιον…». Καταπληκτικά είναι επίσης και τα απόστιχα τροπάρια, ποιήματα του πατριάρχου Μεθοδίου, «Σήμερον το κατά του Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον…», «Σήμερον ο Ιούδας το της φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπείον…», και « Μηδείς, ω πιστοί, του δεσποτικού δείπνου αμύητος…», παρουσιάζουν κατά τρόπο ποιητικότατο την σύλληψη και την ψευδοδίκη του Κυρίου. Θαυμαστό είναι ακόμα και το δοξαστικό των αποστίχων «Μυσταγωγών σου Κύριε…» με το οποίο καλούνται οι μαθητές Του από Αυτόν να γίνουν διάκονοι των ανθρώπων, όπως Εκείνος.
Αυτή η Μεγάλη Θυσία μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα στην Εκκλησία, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, την οποία παρέδωσε ο Κύριος τη σημερινή ημέρα στους μαθητές Του και μέσω αυτών στην Εκκλησία. Η απολυτρωτική Θυσία του Σταυρού συνεχίζεται στο διηνεκές στις άγιες Τράπεζες των ναών, ως την κυριότερη αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας. Ο Κύριος είναι παρών στην Εκκλησία Του μέσω του ιερού Μυστηρίου τη Θείας Ευχαριστίας. Εμείς γινόμαστε οργανικά, πραγματικά, μέλη του μυστικού Του Σώματος με την Κοινωνία του αγίου Σώματός Του. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
08.04.2023
Κυριακή των Βαΐων.
(Μακαριστού Μητροπολίτου Σιατίστης κ. Παύλου)
03.04.2023
Αρκεί να ακούσεις τον άλλον...
(π. Χρήστος Παναγιωτόπουλος)
ΜΑΡΤΙΟΣ
23.03.2023
Η ενορία είναι το κέντρο της ζωής μας.
(Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ. Δωροθέου).
15.03.2023
Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης
(με τον π. Συμεών Βενετσιάνο).
06.03.2023
Κυριακή της Ορθοδοξίας
(με τον Πρωτοσύγκελλο της Ι.Α. Αθηνών π. Βαρνάβα Θεοχάρη).
04.03.2023
Κυριακή της Ορθοδοξίας.
(Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανασίου)
Την Α' Κυριακή των νηστειών εορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, δηλαδή την εορτή της αναστηλώσεως των αγίων εικόνων, όπου η Εκκλησία μας για ακόμη μια φορά με τη χάρη του Θεού νίκησε την αίρεση της Εικονομαχίας και διαφύλαξε με πάσαν ακρίβεια απαραχάρακτη και απαρασάλευτη την πίστη και την παράδοση των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, όπως αυτή διαφυλάχθηκε διά μέσου των αιώνων.
Η πίστη αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη θεραπεία του ανθρώπου, τη σωτηρία του ανθρώπου και τη θέωσή του. Η προσκύνηση των αγίων εικόνων μαρτυρεί ότι εμείς ομολογούμε πως ο Θεός έγινε άνθρωπος περίγραπτος, εσαρκώθη αληθινά ο Λόγος του Θεού και έγινε άνθρωπος, αλλά και ο άνθρωπος γίνεται αληθινά τέκνον του Θεού και σκεύος του Αγίου Πνεύματος και ναός του Θεού και μέλος του Χριστού. Προσκυνούμε τις αγίες εικόνες των Αγίων και τα άγια λείψανά τους, αφού κατοίκησε μέσα σ' αυτούς ο Θεός. Γιορτάζουμε, λοιπόν, την αναστήλωση των αγίων εικόνων και έχουμε και το ευλογημένο έθος να τις λιτανεύουμε, να τιμούμε και να ασπαζόμεθα τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας. Επειδή ακριβώς περί εικόνων είναι ο λόγος, ας θυμηθούμε και την κατεξοχήν εικόνα, την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Ο πρώτος ο οποίος έκανε εικόνα και μάλιστα εικόνα του εαυτού του μέσα στον Παράδεισο ήταν ο ίδιος ο Θεός. Και η εικόνα αυτή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Είπε ο Θεός «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν» και πράγματι έγινε ο άνθρωπος εικόνα του Τριαδικού Θεού, εικόνα του Θεού του αοράτου. Αυτή την εικόνα του Θεού βλέπουμε. Ο άνθρωπος είναι το πιο ωραία και πιο όμορφο δημιούργημα του Θεού. Εάν ο Θεός μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, θα τα έκανε. Το καλύτερο που έκανε είναι η εικόνα Του, ο άνθρωπος. Όμως αυτή η πανέμορφη εικόνα του Θεού, η οποία είχε μέσα της όλα τα χαρίσματα που της έδωσε ο Θεός κατά τη δημιουργία, δυστυχώς συνετρίβη, έσπασε, αφού κατάφερε ο διάβολος να τη συντρίψει.

Η Εικονομαχία δεν ήταν ένα φαινόμενο του 7ου αιώνα μ.Χ. Η εικονομαχία άρχισε από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Ο διάβολος κίνησε πόλεμο κατά της εικόνας του Θεού, κατά του ανθρώπου και κατάφερε να τη συντρίψει, να πέσει ο άνθρωπος στον θάνατο, στην αμαρτία, να διαστραφεί αυτή η πανέμορφη εικόνα και πλέον να μην είναι δημιούργημα το οποίο μαρτυρεί την ομορφιά του Θεού, αλλά η ωραία εκείνη εικόνα να γίνει άσχημη και γεμάτη πάθη και αμαρτίες. Έτσι έχασε το κάλλος εκείνης της πρώτης ομορφιάς που είχε. Όμως ο Θεός δεν ήθελε να βλέπει αυτή την εικόνα του μέσα στη δυστυχία, δεν ήθελε να βλέπει τη δική του εικόνα, που την έπλασε με τόση αγάπη και φροντίδα, να χάνεται μέσα στη δυστυχία της πτώσης και της αμαρτίας. Έτσι γίνεται ο ίδιος άνθρωπος και ξαναπλάθει την εικόνα αυτή στον εαυτό Του πλέον και γίνεται ο νέος Αδάμ, ο καινός άνθρωπος, αντί του παλαιού ανθρώπου, και γίνεται αυτός το πρότυπο της δικής μας σωτηρίας. Και για να μας βοηθήσει ακριβώς να ξαναβρούμε την ομορφιά μας και το κάλλος της δημιουργίας, όπως βγήκαμε από τα χέρια Του, δημιουργεί την Εκκλησία Του και μέσα στην εκκλησία δίνει πρωτίστως τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Έργο του Αγίου Πνεύματος είναι η ανακαίνιση της φθαρείσας φύσης του ανθρώπου και η αναγέννησή του. Η αναγέννηση αυτή έρχεται μέσα από δυό παράγοντες. Ο πρώτος είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο δεύτερος η ελευθερία του ανθρώπου. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός αναπλάθει τον άνθρωπο. Και μας αναπλάθει πρωτίστως με το μυστήριο του Αγίου Πνεύματος. Όταν βαπτιζόμαστε επιτελείται το μεγάλο μυστήριο της αναπλάσεως του ανθρώπου και έτσι απεκδύεται τον παλαιόν άνθρωπον και ενδύεται τον Χριστό, τον καινό άνθρωπο. Στη συνέχεια με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που μας δίνεται δια του Αγίου Χαρίσματος ενεργοποιείται πλέον και λαμβάνει δύναμη ο άνθρωπος, ώστε αυτά τα χαρίσματα τα οποία πήρε με το Βάπτισμα και το Χρίσμα του να τα ενεργοποιήσει, για να δώσουν πνευματικό καρπό, να τον θεώσουν και να τον αγιάσουν. Από πλευράς του Θεού έχουν γίνει τα πάντα τέλεια και θεοπρεπώς. Ο Θεός έκανε τη σωτηρία του ανθρώπου και την ετελείωσε και πλέον παραμένει σε μας πώς θα οικειοποιηθούμε αυτές τις δωρεές του Θεού. Κάθε άνθρωπος βαπτιζόμενος εις το όνομα της Αγίας Τριάδας εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας και χριόμενος με το πνεύμα το Άγιο είναι πλέον αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, ο οποίος μπορεί πλέον να βαδίσει και να ενεργοποιήσει μέσα του όλα τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός. Έτσι, λοιπόν βαπτιζόμαστε όλοι μας με τη χάρη του Θεού. Δεν έχει σημασία αν είμαστε νήπια όταν βαπτιζόμαστε, γιατί το βάπτισμα δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μας βουλήσεως και της δικής μας νοήσεως, αλλά είναι αποτέλεσμα και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Εκείνο το οποίο θα γίνει στη συνέχεια είναι εκείνο που χρειάζεται τη δική μας προαίρεση και συγκατάθεση. Κατά την ώρα του Βαπτίσματος δεν υπάρχει χάρισμα που να μην το δίνει ο Θεός. Αναγεννά εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο και τον αναπλάθει και τον κάνει όντως ενδεδυμένο τον Χριστό. Ξεκινούμε, λοιπόν, αυτόν τον αγώνα μας και επειδή ο Θεός δε λειτουργεί μαγικά ούτε καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου, γι' αυτό και χρειάζεται η δική μας ελευθερία να συνεργαστεί με τη χάρη του Θεού.
Ο Αγώνας ο πνευματικός που κάνουμε από τότε που συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας μέσα στην πορεία της ζωής μας ολόκληρης, είναι ακριβώς πώς θα ενεργοποιήσουμε αυτά τα χαρίσματα που λάβαμε στο Βάπτισμά μας και βέβαια που έχουμε από τη δημιουργία μας, αφού είμαστε τραυματισμένοι και αιχμαλωτισμένοι στην αμαρτία γι' αυτό χρειάζεται το Βάπτισμά μας, γι' αυτό ο Χριστός ήταν κατηγορηματικός: «πας ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται», διότι το Βάπτισμα είναι απαραίτητο μαζί με την πίστη, για να σωθεί ο άνθρωπος, αφού χωρίς αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναγεννηθεί. Έτσι αρχίζει ο αγώνας και αυτός είναι ο αγώνας της εικονομαχίας. Είναι αγώνας του σατανά, της αμαρτίας του περιβάλλοντός μας, του εαυτού μας κατά της εικόνας του Θεού, κατά της εικόνας που φέρουμε μέσα μας. Πώς θα συντρίψει ο διάβολος την εικόνα του Θεού που έχουμε και από τη φύση μας και από το Άγιο Βάπτισμά μας; Η αμαρτία είναι η συντριβή της εικόνας, είναι αυτή που σπιλώνει την εικόνα και τη λερώνει, που κάνει τον άνθρωπο να είναι διασπασμένος και να μη λειτουργεί φυσιολογικά όπως τον έπλασε ο Θεός. Η αμαρτία είναι κυρίως αιχμαλωσία, στοχεύει κατευθείαν στην ελευθερία μας και τη σκοτώνει, γι' αυτό είναι προσβολή κατά του Θεού και κατά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ο οποίος υπόκειται στην αμαρτία δεν έχει ελευθερία., δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος. Σε κάθε πράγμα που είμαστε ηττημένοι στην αμαρτία εκεί είμαστε και δούλοι της αμαρτίας. Στη συνέχεια η αγάπη μας που είχαμε ως πλασθέντες, κατ΄εικόνα Θεού άνθρωποι, που ήταν στραμμένη στον Θεό και δια του Θεού, εις τον κόσμο και εις την κτίση και εις τους συνανθρώπους μας, γίνεται εμπαθής αγάπη, ειδωλική και διεφθαρμένη. Εις μεν την κτίση γίνεται ειδωλολατρία εις δε τα πάθη γίνεται φιληδονία, φιλοδοξία και φιλαργυρία. Ο άνθρωπος, που ήταν τόσο όμορφος όπως τον έπλασε ο Θεός και ελεύθερος κατεξοχήν, είναι πλέον δούλος και αιχμαλωτισμένος μέσα σ΄αυτά τα δεσμά. Ενώ είμαστε βαπτισμένοι και σφραγισμένοι με το Πνεύμα το Άγιο, έχουμε μέσα μας όλα τα σπέρματα της ομορφιάς του Θεού, εντούτοις αναμένεται η δική μας συνεργασία, για να ενεργοποιηθούν όλα αυτά τα σπέρματα. Πώς μπορεί ο άνθρωπος αυτή την εικόνα του Θεού να την αναπλάσει και να δει στον εαυτό του πόση ομορφιά έχει η φύση του, η δημιουργία του. Γιατί έχει τόση σημασία αυτός ο αγώνας ο πνευματικός που κάνει στην Εκκλησία, αφού ξέρουμε ότι ο σκοπός του αγώνα είναι να αναπλάσουμε την εικόνα του Θεού που έχει συντριβεί. Η Εκκλησία ιδιαίτερα αυτή την περίοδο ενεργοποιεί όλη αυτή τη δυναμική της, για να μας βοηθήσει να φέρουμε εις πέρας ο καθένας μας τον προσωπικό του αγώνα και σκοπό. Έχει όπλα πνευματικά και φάρμακα η Εκκλησία, γιατί είναι ιατρείο πνευματικό, που ξέρει πώς θα διώξει την αρρώστια από το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου και ξέρει πώς θα δώσει την υγεία στον άνθρωπο. Έτσι η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, η ελεημοσύνη, η εξομολόγηση, η μετοχή στα Μυστήρια, η Θεία Ευχαριστία, όλα όσα προσφέρει η Εκκλησία είναι τα αναιρετικά φάρμακα της κακίας, τα οποία μέσα στο είναι του ανθρώπου φέρουν το σωστό αποτέλεσμα.
Η παρουσία του Θεού στην Εκκλησία μας ξαναπλάθει την εικόνα μας και γινόμαστε πράγματι όπως μας έπλασε ο Θεός, εικόνα και ομοίωση Θεού. Και αυτό γίνεται όταν ο άνθρωπος μπει μέσα στον χώρο της χάριτος και αυτός που το πετυχαίνει είναι αυτός που βρίσκει το κλειδί να μπει στη Βασιλεία των ουρανών, ο άνθρωπος που έμαθε τη μετάνοια, που μπορεί να αλλάξει νοοτροπία και να ταπεινώσει τον εαυτό του. Αυτή την εικόνα του Θεού ας έχουμε μπροστά μας και ας αγωνιστούμε κατά της εικονομαχίας του διαβόλου, που θέλει να σπάσει την εικόνα του Θεού, που ενδυθήκαμε με το Άγιο Βάπτισμά μας.
(Πηγή: www.pemptousia.gr)
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
28.02.2023
Και γιατί να συγχωρήσω;
24.02.2023
Περί συγχωρήσεως.
(Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος)
20.02.2023
Ποια νηστεία μισεί ο Θεός;
(Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης)
«Βρωμάτων νηστεύουσα ψυχή μου, καί παθῶν μή καθαρεύουσα, μάτην ἐπαγάλλῃ τῇ ἀτροφίᾳ∙ εἰ μή γάρ ἀφορμή σοι γένηται πρός διόρθωσιν, ὡς ψευδής μισεῖται παρά Θεοῦ, καί τοῖς κακίστοις δαίμοσιν ὁμοιοῦσαι, τοῖς μηδέποτε σιτουμένοις∙ μή οὖν ἁμαρτάνουσα, τήν νηστείαν ἀχρειώσῃς, ἀλλ' ἀκίνητος, πρός ὁρμάς ἀτόπους μένε, δοκοῦσα παρεστάναι ἐσταυρωμένῳ τῷ Σωτῆρι, μᾶλλον δέ συσταυροῦσθαι, τῷ διά σέ σταυρωθέντι, ἐκβοῶσα πρός αὐτόν∙ Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, Ἰδιόμελον, ἦχος α΄).
(Ψυχή μου, με το να νηστεύεις από φαγητά, αλλά να μη καθαρίζεσαι από τα πάθη σου, μάταια χαίρεσαι που δεν τρως. Διότι αν η νηστεία δεν σου γίνεται αφορμή για διόρθωσή σου, προκαλεί την αποστροφή του Θεού ως ψεύτικη, κι εσύ γίνεσαι όμοιος με τους δαίμονες, οι οποίοι δεν σιτίζονται καθόλου. Μην εξαχρειώσεις λοιπόν τη νηστεία με τις αμαρτίες σου, αλλά μένε ακίνητος, χωρίς να στρέφεσαι προς τις άτοπες ορμές. (Κι αυτό θα το καταφέρεις) με τη σκέψη ότι βρίσκεσαι μπροστά στον Εσταυρωμένο Σωτήρα Χριστό, ή μάλλον ότι είσαι σταυρωμένος μαζί μ' Εκείνον που σταυρώθηκε για σένα, φωνάζοντας δυνατά προς Αυτόν: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου).

Το συγκεκριμένο τροπάριο είναι από τα πιο συγκλονιστικά όλου του
Τριωδίου. Ο υμνογράφος με κρυστάλλινη διαύγεια και αμεσότητα, με
προφητική δύναμη που θυμίζει τους παλαιούς μεγάλους Προφήτες της Παλαιάς
Διαθήκης, τονίζει τον αληθινό χαρακτήρα της νηστείας, η οποία όχι μόνον
δεν εξαντλείται στον περιορισμό των τροφών ή και στην αποχή από αυτές,
αλλά γίνεται αποδεκτή ακριβώς στον βαθμό που οδηγεί στη διόρθωση της
ζωής του ανθρώπου, ως απομάκρυνση και κάθαρσή του από τα ψεκτά πάθη του
εγωισμού και της φιλαυτίας∙ που θα πεί ότι, αφού διορθώνει τον άνθρωπο,
γίνεται το μέσον για στροφή του προς τον Θεό, άρα προς απόκτηση
περισσότερης αγάπης. Αν δεν κατανοηθεί έτσι η νηστεία του πιστού, τότε
αφενός προκαλεί την αποστροφή του Θεού ως ψεύτικη και φαρισαική,
αφετέρου εξομοιώνει τον άνθρωπο με τους ίδιους τους δαίμονες, αφού κι
εκείνοι απέχουν ολιωσδόλου από φαγητά. Τι προτείνει λοιπόν ο υμνογράφος
ως στόμα της Εκκλησίας; Να κρατάει ο πιστός την αληθινή νηστεία,
αποφεύγοντας τις αμαρτίες και μένοντας σταθερός σ' αυτό που έχει κληθεί
ως μέλος Χριστού: να είναι πάντα ενώπιον του Εσταυρωμένου, που σημαίνει
να βλέπει τον εαυτό του συσταυρωμένο με Εκείνον. Στην πνευματική αυτή
κατάσταση το μόνο που απαιτείται είναι να φωνάζει κι αυτός σαν τον ληστή
πάνω στον Σταυρό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις στη Βασιλεία Σου».
Είναι περιττό βεβαίως να σημειώσουμε ότι ο υμνογράφος, μολονότι μας
διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν γίνεται καθόλου απόμακρος ή
αποκρουστικός, γιατί απευθύνεται πρωτίστως στον εαυτό του και την ψυχή
του, οπότε ο λόγος του αποκτά τη δραματική ένταση του πιστού που πάσχει
κι αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των διαστροφών της.
(Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ)
17.02.2023
Τί σημαίνει το Ψυχοσάββατο;
15.02.2023
Το ευαγγέλιο της κρίσεως
(Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου)
14.02.2023
Θεία Ευχαριστία: Το Μυστήριο των Μυστηρίων.
(Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος)
(Πηγή: www.aparchi.gr)
07.02.2023
Εξωτερική Ιεραποστολή στην Αφρική...
(με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Τολιάρας & Ν. Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο)

01.02.2023
Η εορτή της Υπαπαντής.
Το γεγονός αυτό εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφάλαιο Β', στ. 22-35. Συνέβη σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού Ιησού. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, η Παρθένος Μαρία, αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό, πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ, για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στο Θεό κατά το «πάν άρσεν διανοίγον μήτραν (δηλαδή πρωτότοκο) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» και για να προσφέρουν θυσία, που αποτελούνταν από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Κατά τη μετάβαση αυτή, δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του ο υπερήλικας Συμεών (βλέπε 3 Φεβρουαρίου). Αυτό το γεγονός αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν ήλθε να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο, όπως ισχυρίζονταν οι υποκριτές Φαρισαίοι και Γραμματείς, αλλά να τον συμπληρώσει, να τον τελειοποιήσει.
Κατά την ολονυκτία της Υπαπαντής στην Κωνσταντινούπολη, οι βασιλείς συνήθιζαν να παρευρίσκονται στο Ναό των Βλαχερνών. Η συνήθεια αυτή εξακολούθησε μέχρι τέλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
(Πηγή: www.saint.gr)
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
27.01.2023
''Τσακίσου και φύγε...".
(Πρ. Μητροπολίτου Σιατίστης κ. Παύλου)
24.01.2023
Ο Βίος του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού (1η Ιανουαρίου) και την Νόννα (5 Αυγούστου). Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο (βλέπε 9 Μαρτίου) και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία (βλέπε 23 Φεβρουαρίου).
Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου). Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).
Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά,
όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και
μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε
στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ
δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους
συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του
Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ'
αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.),
όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους
Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.
Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά
το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β' Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως
Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο.
Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά
του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον
παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από
τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της
ορθόδοξης πίστης.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το
ιερό σκήνωμα του φυλάσσεται στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη.
23.01.2023
Η συνάντηση με τον άλλον...
(Πηγή: www.aparchi.gr)
20.01.2023
Με αφορμή την εορτή του Αγίου Μαξίμου Ομολογητού (21 Ιανουαρίου).
17.01.2023
Με αφορμή την εορτή του Μ. Αθανασίου.

16.01.2023
Ο βίος του Αγίου Αντωνίου.
Στην έρημο παίδευσε την ψυχή του και
τιθάσευσε τα πάθη του φθάνοντας στα ανώτατα όρια της άσκησης ώστε η ψυχή
του αγίου μπορούσε να εξέρχεται του σώματός του ενώ βρισκόταν ακόμη εν
ζωή. Γίνεται το πρότυπο των ασκητών. Πολλοί εξ αυτών έφθαναν στην έρημο
για να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Παρέδωσε την μακάρια ψυχή
του στον μισθαποδότη Θεό σε ηλικία 105 ετών.
Αν και, όπως λέγει ο
Μέγας Αθανάσιος, μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου
ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος της ταφής του, οι μοναχοί που μόναζαν
κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί
Ιουστινιανού (561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του
Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ.,
μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.
(Πηγή: www.saint.gr)
09.10.2023
Εορτή Αγίου Γρηγορίου Νύσσης - 10 Ιανουαρίου.
04.01.2023
Η εορτή των Αγίων Θεοφανείων.
Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).

Από τότε και το Βάπτισμα
των χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του
Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος με το να βαπτιστεί αγίασε το
νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι η Βάπτιση
του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Με την
καθαρτική χάρη του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος
ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της
βασιλείας των ουρανών.
(Πηγή: www.saint.gr)
02.01.2023
Πώς προέκυψε η Βασιλόπιτα;
Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη...
όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λ.π. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια.
