29.11.2024

Το φαινόμενο των γεροντάδων.

(Με τον πρωτ. Αθανάσιο Γκίκα, κοσμήτορα της θεολογικής σχολής Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

27.11.2024

Ορθοδοξία ανά την οικουμένη.

(Θεοφιλέστατος επίσκοπος Ναζιανζού κ. Αθηναγόρας)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

25.11.2024

Χριστούγεννα: Η σάρκωση της ελπίδας.

(Με τον Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας κ. Γαβριήλ)

21.11.2024

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο

20.11.2024

Λόγος εις τα εισόδια της Θεοτόκου.

(Λόγος εις τα εισόδια της Θεοτόκου – Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

Μόλις τριών ετών και ενώ είχε μόλις αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς, έδειξε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, νέες ευγενείς κοπέλες, ντυμένες επάξια προς το γένος τους, την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό. Τότε, σε αυτό το σημείο, έγινε φανερό ότι αντιλαμβανόταν καλύτερα από όλους όσα συνέβαιναν, αλλά και επρόκειτο να της συμβούν. Σεμνή και χαρούμενη, με το κατάλληλο παράστημα, με ήθος και φρόνημα προχωρούσε και ερχόταν σε συνάντηση με τον αρχιερέα. […]

Και αμέσως τους εγκατέλειψε όλους: γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, αλλά χαρούμενη και προχώρησε προς τον αρχιερέα, ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους να αποδεχτούν το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι αυτή επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά σκεύος γεμάτο αλήθεια, για να βαστάσει κυοφορώντας Εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα; […]

Εισήλθε, λοιπόν, στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων.

Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε στα άγια των αγίων η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά απορρήτως (δέχθηκε) τον ίδιο τον Λόγο του Πατρός. […] Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες τον νου με τον Θεό, ένωσες τον Θεό με την σάρκα, έκανες τον Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού. Συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. […]

Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζεται αΰλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες που έχουμε ενδυθεί, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς τον Θεό σταθερής αφοσιώσεως. Να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος γιατί σε Αυτήν πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο…

(Πηγή: www.aparchi.gr)

18.11.2024

Έτσι φεύγει η κατάθλιψη, η απελπισία και η ανασφάλεια... 

(Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

12.11.2024

Τα άγρια θηρία των παθών.

(Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Πρέπει να φροντίζουμε για την διόρθωσι των παθών. Για σκεφθήτε τι άσχημο πράγμα είναι να βλέπη κανείς το σπίτι του σε κακή κατάστασι και τους τοίχους έτοιμους να πέσουν, και αντί να το διορθώση, κάθεται και κατασκευάζει αυλές και προαύλια. Ή να είναι άρρωστο το σώμα και αντί να φροντίζη γι' αυτό, κάθεται και υφαίνει χρυσά φορέματα.

Έτσι γίνεται τώρα. Ενώ η ψυχή μας βρί­σκεται σε κακή και αθλία κατάστασι˙ενώ κυριεύεται από τον θυμό, από την κακολογία, από αισχρές επι­θυμίες, από επίδειξι και κενοδοξία, από ατίθασες και επαναστα­τικές κινήσεις, ενώ σύρεται στο χώμα και σπαράζεται από τόσα θηρία, αντί να κοιτάξουμε να την απαλλάξουμε από τα πάθη, ασχολούμεθα με σωματικές ανέσεις και καλλωπισμούς.

Όταν μία αρκούδα ξεφύγη από εκεί που την φυλάνε και γυρίζη ελεύθερη στους δρόμους, κλείνουμε τα σπίτια μας και βαδίζουμε από στενά δρομάκια για να μη πέσουμε επάνω σ' αυτό το θηρίο. Και τώρα που όχι ένα θηρίο, αλλά πολλά σπαράζουν τον ψυχικό μας κόσμο ούτε είδησι παίρνουμε.

Για την ασφάλεια της πόλεως φροντίζουμε πολύ και κλεί­νουμε τα θηρία σε απόμερα μέρη και σε σιδερένια κλουβιά. Και τα φυλάμε όχι κοντά στην Βουλή ούτε στα δικαστήρια ούτε στα ανάκτορα, αλλά πολύ μακρυά. Απ' εναντίας όμως στην ψυχή μας όπου υπάρχουν κάποια άλλη βουλή και κάποια άλλα ανάκτορα και δικαστήρια, αφίνουμε τα θηρία να ανεβαίνουν μέχρι τον νου, δηλαδή τον θρόνο τον βασιλικό, και να ωρύωνται και να θορυβούν.

Αυτή είναι η αιτία που όλα γίνονται άνω-κάτω και όλα γεμίζουν από ταραχή και τα εσωτερικά και τα εξωτερικά, και καθόλου δεν διαφέρουμε από πόλι που την αναστήλωσε βαρβα­ρική επιδρομή. Και ομοιάζει η κατάστασις σαν να επετέθη ένας δράκοντας σε φωλιά με νεοσσούς, και οι νεοσσοί με φωνές τρόμου πετούν κατατρομαγμένοι εδώ κι' εκεί μη ξέροντας πως να απαλλαγούν από την αγωνία τους.

Γι' αυτό σας παρακαλώ, ας φονεύσουμε τον δράκοντα, ας δεσμεύσουμε τα θηρία, ας τα πνίξουμε, ας τα σφάξουμε. Κάθε πονηρία που υπάρχει μέσα στο νου μας ας την εξοντώσουμε με την «μάχαιραν του Πνεύματος».

Έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε κι' εμείς λέοντες που έχουν φοβερά δόντια και όποιος πέσει σ' αυτά τον κομματιάζουν. Τέ­τοιοι λέοντες είναι ο θυμός, η σαρκική επιθυμία... Κοίταξε λοιπόν να ομοιάσης με τον προφήτη Δανιήλ και μη επιτρέψης σ' αυτά τα πάθη να εμπήξουν τα δόντια τους μέσα στην ψυχή σου.

Μερικά άγρια θηρία, όταν είναι εύσωμα και καλοθρεμμένα, νικούν τους αντιπάλους των. Όταν όμως τα υποβάλη κανείς σε πείνα και τα αδυνατήση, τους εκοίμισε το θυμό και τους αφή­ρεσε την δύναμι, ώστε και ένας ασήμαντος αντίπαλος να τα βάζη μαζί τους.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τα πάθη της ψυχής. Όποιος τα αδυνατίζει, τα καθιστά υποχείρια στο λογικό. Όποιος τα καλοτρέφει, καθιστά την πάλη μαζί τους δυσκολώτερη, με αποτέλεσμα να τα τρέμη και να καταντήση δούλος των για πάντα.

Κάποιος σοφός έλεγε: «Η αμαρτία ξεκινά από την υπε­ρηφάνεια». Δηλαδή η υπερηφάνεια είναι ρίζα και πηγή και μητέρα της αμαρτίας.

Εξ αιτίας αυτής ο πρωτόπλαστος έχασε την μακαρία εκείνη ζωή στον παράδεισο, και ο διάβολος που τον εξηπάτησε, έχασε το τόσο υψηλό αξίωμά του. Γνωρίζοντας ο ακάθαρτος διάβολος ότι η υπερηφάνεια μπορεί και από τον ουρανό να γκρεμίζη, την σκέφθηκε ενώ επιχειρούσε να ρίξη κάτω τον Αδάμ από την τιμημένη θέσι του. Αφού τον «εφούσκωσε» με την υπόσχεσι πως θα γίνη ίσος με τον Θεόν, τον συνέτριψε και τον κατέβασε στα βάραθρα του άδη.

Τίποτε δεν αποξενώνει από την φιλανθρωπία του Θεού και τίποτε δεν παραδίνει στην φωτιά της κολάσεως, όσο το τυραννικό πάθος της υπερηφάνειας. Όταν υπάρχη μέσα μας αυτή, όλη η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω και αν διαθέτουμε καθαρότητα ή παρθενία ή νηστεία ή ευχές ή ελεημοσύνη ή ο,τιδήποτε άλλο. Διότι, όπως λέγει η Γραφή, «είναι ακάθαρτος στα μάτια του Κυρίου κάθε υψηλοκάρδιος» (Παροιμ. ιστ', 5).

11.11.2024

Ο Εθελοντισμός είναι κομμάτι της Εκκλησίας

(Με τον π. Μιχαήλ Σαντοριναίο, ιεροκύρηκα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

08.11.2024

Λόγοι του Αγίου Νεκταρίου...

06.11.2024

Μπορείς να πλησιάσεις τους Νέους αν τους αγαπάς

(Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος)

04.11.2024

Η καθημερινή ανανέωση της συζυγικής αγάπης

(Με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου, εφημέριο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.11.2024

Γιατί η Εκκλησία μας μάς προτρέπει να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας;

(Σωτήρης Ι. Στυλιανού, Συνταξιούχος Βιβλιοθηκονόμος, Πτυχιούχος Νομικής και Θεολογικής)

Την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024 θα διαβαστεί η γνωστή σε όλους μας περικοπή, η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκά ιστ' 19-31).

Ο πλούσιος ζει μέσα στην καλοπέραση και δεν δίνει καθόλου σημασία στον φτωχό που κείτεται δίπλα στα πόδια του άρρωστος και πεινασμένος. Στην άλλη ζωή ο πλούσιος υποφέρει και έχει καταδικαστεί μόνο και μόνο για αυτή την αδιαφορία του. Είναι πολύ φανερό πως ο Θεός απεχθάνεται την έλλειψη αγάπης που φτάνει στην αδιαφορία για τους συνανθρώπους μας. Δεν χρειάζεται να έχουμε άλλες βαριές αμαρτίες, η έλλειψη έμπρακτης αγάπης αρκεί για να μας χωρίσει και από τους ανθρώπους και από το Θεό.

Μήπως, όμως, μπορούν να δείχνουν αγάπη μόνο οι πλούσιοι; Ο Κύριός μας σε άλλη περικοπή μας λέει ότι έστω και ένα ποτήρι δροσερό νερό αν προσφέρουμε στο διπλανό μας, θα έχουμε ανταπόδοση από το Θεό. Και η Εκκλησία μας διδάσκει ότι εάν δεν μπορούμε να δώσουμε υλικά αγαθά, μπορούμε να προσφέρουμε τη συμπαράστασή μας με κάθε τρόπο ή έστω με έναν καλό λόγο στήριξης και παρηγοριάς.

Μου κάνει εντύπωση επίσης αυτό που έχω ακούσει στην εκκλησία πως είναι φιλανθρωπία το να υπομένουμε τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας και να συγχωρούμε τα παραπτώματά τους.

Το ενδιαφέρον μας για τις ανάγκες των άλλων και η εκδήλωση έμπρακτης αγάπης αποτελεί τον σύνδεσμο και την ενότητα των μελών της Εκκλησίας για τα οποία προσευχήθηκε ο Χριστός πριν φύγει από τον κόσμο μας. Καθώς μπαίνουμε στο χειμώνα, οπότε αυξάνουν οι ανάγκες των λιγότερο εύπορων και πλησιάζει και η Σαρακοστή των Χριστουγέννων, όταν με τη νηστεία ταιριάζει να εξοικονομούμε κάτι για να ελεούμε όσους έχουν ανάγκη, η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου μας υπενθυμίζει ότι η φιλανθρωπία με την ευρεία έννοιά της πρέπει να ασκείται με κατανόηση και αίσθημα αδελφοσύνης προς τους συνανθρώπους μας.

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

29.10.2024

Ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης

(Με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου, εφημέριο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

23.10.2024

Η ανακουφιστική φροντίδα

(Με τον κ. Κλεάνθη Νιζάμη, εντεταλμένο διδάσκοντα του τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

21.10.2024

Ο φθόνος στις ανθρώπινες σχέσεις.

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας)

«Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες» (Γαλ. 5, 26)

«Ας μη γινόμαστε ματαιόδοξοι, ας μην προκαλούμε κι ας μη φθονούμε ο ένας τον άλλο».

Σε ένα απόσπασμα από την προς Γαλάτας επιστολή του ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας και όλους μας να μη γινόμαστε ματαιόδοξοι, να μην προκαλούμε και να μη φθονούμε τους άλλους. Η συμβουλή έχει να κάνει τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ματαιόδοξος άνθρωπος έχει ως κέντρο της ύπαρξής του τον εαυτό του, τα σωματικά του χαρακτηριστικά, τις ικανότητες και τα χαρίσματά του, όπως επίσης και τα όσα έχει πετύχει στη ζωή του. Όλα αυτά, ενώ είναι εφόδια για μια άλλη ποιότητα, χρησιμοποιούνται από τον ματαιόδοξο άνθρωπο ως αφορμή επίδειξης, κακίας, επικράτησης εις βάρος του άλλου. Κάνουν τον άνθρωπο που επιδιώκει την μάταιη δόξα, αυτή δηλαδή που είναι πρόσκαιρη και δεν τον συντροφεύει στην πραγματικότητα της ζωής, ούτε της παρούσης ούτε της αιώνιας, να λειτουργεί προκλητικά εις βάρος των άλλων. Θέλει να δείξει την ανωτερότητά του. Δεν τον ενδιαφέρει αν αυτή η επίδειξη προκαλεί αντίδραση, δυσαρέσκεια, κατάκριση, αρνητική διάθεση στους άλλους. Αφού κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μου, θα πρέπει να το δείξω.

18.10.2024

Οι προϋποθέσεις της θείας κοινωνίας

(Με τον πρωτ. Αθανάσιο Γκίκα, κοσμήτορα της θεολογικής σχολής Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

16.10.2024

Ευαγγελιστής Λουκάς: ο δέσμιος της αγάπης.

(π. Σπυρίδων Βασιλάκος)

11.10.2024

Ένας διαφορετικός δρόμος συνάντησης με το Θεό – Χρυσόστομος Σταμούλης

(Με τον Χρυσόστομο Σταμούλη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

09.10.2024

Προσοχή στις συναναστροφές μας!

(Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης)

«Με πολύ κόπο και μόχθο θα αποκτήσουμε καλό ήθος και καλή εσωτερική κατάσταση. Είναι όμως δυνατόν εκείνο που με πολύ κόπο κατορθώσαμε, να το χάσουμε μέσα σε μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικές και συγχρόνως άκοσμες» (Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. γ´ 33).

Έχεις πάρει τη δύναμη από το άγιο βάπτισμα να ζήσεις σαν τον ίδιο τον Κύριο. Να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο να λες σαν τον απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Γιατί Εκείνος σε έκανε μέλος Του και σου λέει μαζί Του να είσαι μία δική Του φανέρωση στον κόσμο. Κι ανανεώνεις αυτήν τη δωρεά κάθε φορά με την προσευχή σου, με τον όποιον πνευματικό σου αγώνα, κυρίως με τη συμμετοχή σου στη Θεία Ευχαριστία.

Αλλά από την άλλη βλέπεις ότι βρίσκεται συχνά σε έξαψη ο εγωισμός σου, δηλαδή νιώθεις τις φιλόσαρκες τάσεις σου, τις κενόδοξες και υπερήφανες σκέψεις σου, την τυφλή επιθυμία σου κάποιες φορές να αποκτήσεις πράγματα και χρήματα που δεν τα έχεις αληθινά ανάγκη, την έλλειψη της αγάπης σου προς τον πλησίον σου. Μην απορείς: είναι γιατί ακόμη σ᾽ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε εξακολουθεί και λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οπότε παλεύεις, και με τη χάρη του Θεού, παρόλες ίσες τις πτώσεις, σιγά σιγά στερεώνεσαι πνευματικά, και με κόπο και μόχθο αποκτάς ένα χριστιανικό τρόπο ζωής και μία εσωτερική γαλήνη που σε κάνει να χαίρεσαι.

Μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω». Γιατί η πίστη είναι πάντοτε «αεί σχοινοβατείν». Σε μία στιγμή μπορείς να τα χάσεις όλα. Κι αυτό που μπορεί αμέσως να σε τραβήξει κάτω, χωρίς ίσως να το πάρεις είδηση, είναι ν᾽ αρχίσεις να συναναστρέφεσαι κοσμικούς ανθρώπους, ανθρώπους δηλαδή που έχουν κοσμικό φρόνημα: χωρίς αίσθηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς επίγνωση της χριστιανικότητάς τους, χωρίς το κόσμημα της αρετής στην ύπαρξή τους.

Η παροιμία το υπενθυμίζει: «Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Αυτός που συναναστρέφεσαι αυτός και θα γίνει το επίπεδό σου. Δεν κολλάει υγεία ο άρρωστος, αλλά ο υγιής την αρρώστια. Το απόφθεγμα του Γεροντικού μάς το λέει και αντίστροφα: «Θέλεις να αποκτήσεις φόβο Θεού; Προσκολλήσου σε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού».

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

07.10.2024

Η ορθή χρήση του διαδικτύου

(Με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου, εφημέριο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

04.10.2024

Η Χαρά της Λειτουργικής Ζωής

(Με τον π. Φώτιο Ζαρζαβατσάκη, γενικός αρχιερατικός επίτροπος Ι. Μ. Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.10.2024

Ο Άγιος Πορφύριος για την εμφάνιση...

26.09.2024

Άγιος Νεκτάριος: Ένα πρόσφατο θαύμα στην Αθήνα!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γράφει (ανωνύμως) καθηγητής χειρουργικής.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τόλμη», Ιανουάριος 2007

Την 7.11.2006 εισήχθη για θεραπεία στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο η ασθενής Μ.Φ., ετών 68, από τον Θεολόγο Σπάρτης. Η ασθενής παρουσίαζε παροδικά κρίσεις με απώλεια της οράσεως (έχανε το φως) του δεξιού οφθαλμού λόγω μεγάλης στένωσης της καρωτίδας αρτηρίας, διότι ο οφθαλμός της δεν αιματωνόταν αρκετά.

Αφού έγινε όλος ο προεγχειρητικός της έλεγχος και εξετάσθηκε και από νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρίς να διαπιστωθούν παθολογικά ευρήματα, με γενική αναισθησία χειρουργήθηκε στις 8.11.2006, η καρωτίδα ανοίχθηκε, καθάρισε και κλείσθηκε πάλι. Έγινε, όπως επιστημονικά λέγεται, ενδαρτηριεκτομή της καρωτίδας και η ασθενής οδηγήθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Η ασθενής ξύπνησε από τη νάρκωση, ήταν όμως συγχυτική και διεγερτική και η επικοινωνία μαζί της ήταν πρακτικά αδύνατη. Δεν καταλάβαινε και δεν συνεργαζόταν μαζί μας, αλλά με το δεξί χέρι και πόδι προσπαθούσε να πετάξει τους όρους. Το αριστερό χέρι και πόδι είχαν πλήρη παραλυσία.

Η σοβαρή πνευματική διαταραχή, σε συνδυασμό με την ημιπληγία αριστερά, μας υποχρέωσε να κάνουμε άμεσο έλεγχο της κυκλοφορίας του εγκεφάλου με αγγειογραφία, η οποία, όπως ο ακτινολόγος (Καθηγητής Δ.Κ.) διέγνωσε, δεν παρουσίαζε καμία απόφραξη των αγγείων και η κυκλοφορία ήταν ελεύθερη στην περιοχή που είχε χειρουργηθεί. Ερωτηματική μία ήπια άνευ σημασίας στένωση η ελαφρά γωνίωση της πορείας του αγγείου.

Όμως, η σοβαρή κατάσταση της ασθενούς μας είχε ανησυχήσει, γι' αυτό οδηγήθηκε πάλι στο χειρουργείο, όπου ο έλεγχος του εγχειρητικού πεδίου απέδειξε ότι ήταν ανέπαφο και με πολύ καλές σφύξεις η αρτηρία. Για να ελεγχθεί και το εσωτερικό της καρωτίδας, έγινε διάνοιξη του αγγείου, το οποίο όμως ήταν και εσωτερικά ανέπαφο.

Χρησιμοποιώντας ένα μικρό συνθετικό εμβάλωμα συνερράφη η καρωτίδα και το υπόλοιπο εγχειρητικό πεδίο, και η ασθενής οδηγήθηκε περί την 3η μεσημβρινή πάλι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Η αναισθησιολόγος (Επίκ. Καθηγήτρια Ε.Α.) συνέστησε να μείνει η άρρωστη σε καταστολή (βαθύ ύπνο) στο αναπνευστικό μηχάνημα, παρακολουθώντας τα ζωτικά σημεία (πίεση, σφύξεις, αναπνοή κ.α.) στις οθόνες έλεγχου, προκειμένου να σταθεροποιηθεί και να επιχειρήσουμε αφύπνιση το βράδυ η την άλλη μέρα το πρωί.

Περί την 7η βραδινή ώρα, δοκιμαστική μείωση των αναισθητικών φαρμάκων, προκειμένου να εκτιμηθεί η κατάστασή της, οδήγησε την ασθενή σε διέγερση και έντονη ανησυχία, όπως τις πρωινές ώρες μετά το πρώτο χειρουργείο, ώστε οι γιατροί της Μονάδος να την καταστείλουν (κοιμήσουν) και πάλι με φάρμακα.

Οι ώρες περνούσαν και σε λίγο θα εορτάζαμε τη μνήμη του αγίου Νεκταρίου. Δεδομένου ότι την άλλη ημέρα το πρωί 6:45 είχα απλό προγραμματισμένο χειρουργείο και δεν θα μπορούσα να εκκλησιαστώ στο ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο (ένα μικρό ναό, τον όποιο ο ίδιος είχα φτιάξει στη μνήμη του Αγίου και είχε αγιογραφηθεί αποκλειστικά με θαύματα του Αγίου, ο οποίος είχε κοιμηθεί εκεί θαυματουργικά «θεραπεία του παραλυτικού» στο δωμάτιο 2 της Χειρουργικής Κλινικής που είχα την τιμή και την ευλογία τα τελευταία χρόνια να διευθύνω), αποφάσισα να εκκλησιαστώ στον περικαλλή ναό του Αγίου Νεκταρίου με την εξαίρετη χορωδία στο Νέο Ηράκλειο, που είχε ολονυχτία.

Στο ευγενικό τηλεφώνημα του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου, Γραμματέως της Αρχιεπισκοπής, για λειτουργία στο ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, με λύπη μου είχα απαντήσει αρνητικά, έχοντας αφυπηρετήσει από τριμήνου από το Πανεπιστήμιο και μη έχοντας αρμοδιότητες στη Διοίκηση.

Στο Ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Ν. Ηράκλειο έφθασα περί την 11:30 νυχτερινή, ψυχικά συντετριμμένος και πνευματικά προβληματισμένος για την κατάσταση της ασθενούς και την άγνωστη εξέλιξή της. Παρακάλεσα τον Άγιο να παρέμβει βοηθώντας την άρρωστη, ήξερα όμως την αναξιότητά μου και δεν πίστεψα ούτε λεπτό ότι ο Άγιος θα ήσχολειτο με το πρόβλημά μου. Αφού κοινώνησα την 2:35 πρωινή, με το τέλος της Θείας Λειτουργίας εγκατέλειψα το ναό, πάντα ανήσυχος και προβληματισμένος για την άρρωστη.

Το πρωί του αγίου Νεκταρίου 6:45, είχα όπως προανέφερα χειρουργείο στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο (ασθενής Μ.Π.), έχοντας το κλειδί του ναού του Αγίου Νεκταρίου. Ακριβώς 6:30 πρωινή, πέρασα από το Αρεταίειο, άνοιξα το ναό, προσκύνησα τον Άγιο, ζήτησα και πάλι τη βοήθειά του και πήγα και χειρούργησα, έχοντας περίεργη και ιδιόρρυθμη συμπεριφορά, όπως οι γιατροί που με βοηθούσαν (Θ.Γ. και Β.Σ.) έλεγαν αργότερα μεταξύ τους και εμμέσως κάποιοι άλλοι μου μετέφεραν.

Περί την 9η πρωινή, η ασθενής, η οποία καθ' όλο το 24ωρο ευρίσκετο σε καταστολή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Θεραπευτηρίου μπήκε στη διαδικασία αφύπνισης. Ω του θαύματος! Η ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα (χέρια και πόδια) πήρε το πρόγευμά της κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί την 7η βραδινή ώρα, ο εφημερεύων γιατρός Θ. Τ. με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: «Κύριε Καθηγητά, η ασθενής περπατά στο διάδρομο, κάνει τον περίπατό της και θέλει να σας μιλήσει στο τηλέφωνο».

Πράγματί μου έδωσε την ασθενή στο τηλέφωνο, η οποία μου είπε; «Γιατρούλη μου, είμαι μία χαρά και θέλω να σας φιλήσω τα χρυσά σας χεράκια».

Συγκινημένος την ευχαρίστησα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου, γεμάτος από αισθήματα ευγνωμοσύνης στον Άγιό μας…

Το θαύμα είχε γίνει.

Ο Άγιος παρενέβη άλλη μια φορά προς Δόξαν του Κυρίου μας. Ποιος άραγε συγκίνησε τον Άγιο, ώστε να προστεθεί άλλη μια θαυματουργός παρουσία του; Ο ιερεύς του χωρίου Θεολόγος Σπάρτης, που, όπως η ασθενής μου είπε, προσηύχετο γι' αυτήν, η αγία ψυχή της ασθενούς, η οποία φαίνεται να ευλαβείται του Κυρίου μας -είναι αδελφή δυό ιερέων- η η αυτόματη επίσκεψη του αγίου Νεκταρίου δηλώνοντας θαυματουργικά άλλη μια φορά την παρουσία του την ημέρα της αγίας μνήμης του, το έτος 2006.

Ας σημειωθεί ότι και η αξονική τομογραφία του εγκεφάλου την τρίτη μετεγχειρητική ημέρα δεν έδειξε καμία βλάβη εγκεφάλου. Η ασθενής εγκατέλειψε υγιής το θεραπευτήριο και βρίσκεται πάλι στο χωριό της, τον Θεολόγο Σπάρτης.

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

24.09.2024

Ψυχολογία και νηπτική παράδοση.

(Με τον πρωτ. Αθανάσιο Γκίκα, κοσμήτωρ της θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

21.09.2024

Η εκκλησία υπάρχει για τον άνθρωπο

(Με τον Χρυσόστομο Σταμούλη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

18.09.2024

Τα βαθύτερα αίτια της ενδοοικογενειακής βίας

(Με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου, εφημέριο του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

16.09.2024

Η γνωριμία και αφιέρωση στον Θεό

(Με τον Μιχαήλ Σαντοριναίο, ιεροκήρυκα Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

11.09.2024

Η εκκλησία είναι ανοικτή προς όλους.

(Με τον π. Φώτιο Ζαρζαβατσάκη, γενικός αρχιερατικός επίτροπος Ι. Μ. Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

02.09.2024

Το χάρισμα του πνευματικού πατέρα.

(Με τον Πρωτ. Αθανάσιο Γκίκα, κοσμήτορα θεολογικής σχολής ΑΠΘ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

30.08.2024

Η εμμονή στην εικόνα μας.

(Με τον π. Βαρνάβα Γιάγκου, ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

26.08.2024

Άλλο η τιμή του Αγίου Φανουρίου και άλλο η «θρησκευτικότητα της Φανουρόπιτας».

πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου, Θεολόγος – ΜΑ (Ορθόδοξη Θεολογία) ΕΑΠ

Στις 27 Αυγούστου κάθε χρόνου η Εκκλησία μας, τιμά τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου, ενός Αγίου της Εκκλησία μας που έγινε γνωστός από την ανεύρεση της ιερής του εικόνας στη Ρόδο τον 14ο αιώνα, ενώ είναι σίγουρα έζησε και έδρασε πολύ παλιότερα. Στην εικόνα που βρέθηκε από τον τότε μητροπολίτη Ρόδου Νείλου του Β' του Διασπωρινού (1355 – 1369 μ.Χ. , ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του.

Όπως σε όλους και τους Αγίους, έτσι και για τον Άγιο Φανούριο ισχύει το λεγόμενο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος» . (Λόγος εις Μάρτυρας, PG 52,663). Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας τους προβάλει μέσα από τη μνήμη τους και προτρέπει τα μέλη της για την ανάγνωση του Συναξάριού τους, για να παραδειγματιστούμε στο πνευματικό μας αγώνα και όσο το δυνατόν να τους μιμηθούμε. Ο Άγιος Φανούριος λοιπόν δεν είναι αποκομμένος από την υπόλοιπη λειτουργική και ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο, είναι συναπτόμενος και συνεχιστής αυτής και γι αυτό ευαρέστησε τον Θεό και τον ανέδειξε αρκετούς αιώνες μετά το μαρτύριό του, ως τις ημέρες μας. Αυτά τα αναφέρουμε γιατί σήμερα ο Άγιος έγινε πολύ λαοφιλής. Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται εκτός της εορτής του σχεδόν καθημερινά. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος ή γλύκισμα, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή. Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.

Άλλους «πιστούς» αν τους ρωτήσεις γιατί τη προσφέρουν την Φανουρόπιτα, το πάνε σε πιο σύγχρονα προσωπικά τους προβλήματα, όπως την ανεύρεση εργασίας ή νύμφης ή γαμπρού, η συμφιλίωση σε παντρεμένα ζευγάρια με προβλήματα! Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι αυτοί που προσέρχονται με αυτές τις Φανουρόπιτες όλο το χρόνο και μαζικά κατά τη μνήμη του Αγίου, έχουν χλιαρή ως ανύπαρκτη σχέση με την υπόλοιπη πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας, καταλαβαίνει κανείς ότι το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από τα Ορθόδοξα πλαίσια. Η «ευλαβής» παράδοση, αρχίζει να γίνεται «ασεβής¨ ασυνείδητα ή συνειδητά, αφού μετατρέπεται η πνευματικότητά μας, σε ένα πάρε-δώσε, να κάνει ο Άγιος αυτά που θέλουμε και εμείς ως αντάλλαγμα του προσφέρουμε για να τον κάμψουμε αυτό το παρασκεύασμα που φέρει τον όνομά του. Αντί να απασχολεί τους ανθρώπους πως θα αποκτήσουν πνευματικά χαρίσματα, μέσα από τα πνευματικά εφόδια και μυστήρια της Εκκλησίας μας, τους απασχολούν τι υλικά θα βάλουν στη πίτα τους για να γίνει καλύτερη και νοστιμότερη και πως θα υλοποιηθούν οι εγκόσμιες επιθυμίες τους….! Εμείς οι Κληρικοί δεν έχουμε ευθύνη για όλα αυτά; Σίγουρα δεν είναι η διακονία μας , να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και να τους ξεχωρίζουμε πνευματικά, ο Χριστός μας είναι ο απόλυτος καρδιογνώστης και Κριτής και μπορεί τα στραβά μας να τα κάνει ευθείες, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι σε αυτή τη ρηχή πνευματικότητα και να μη προσπαθήσουμε την αφορμή της προσέλευσης των πιστών κρατώντας μια Φανουρόπιτα, να τους υποψιάσουμε ότι κάτι βαθύτερο, ανώτερο και ουσιαστικότερο πρέπει να αναζητήσουν! Τι; Την ένωση τους με τον Θεό!

Συνοψίζοντας, είναι άλλο πράγμα να έχει κανείς συνειδητή εκκλησιαστική ζωή και να προσφέρει για ευλογία μία πίτα προς τιμήν του Αγίου και άλλο πράγμα να έχουμε ανύπαρκτη πνευματική ζωή και με την προσφορά της Φανουρόπιτας να θεωρούμε ότι αποκτήσαμε πνευματική ζωή και ασκούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα!

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

24.08.2024

Ποίος είναι ο σκοπός της Εκκλησίας; 

(με τον π. Μιχαήλ Σαντοριναίο, Ιεροκήρυκα Ι.Μ. Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

17.08.2024

Η Κοίμηση της Θεοτόκου

(Με τον αρχιμανδρίτη Ιωσήφ Κουτσούρη, υποψήφιο διδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

12.08.2024

Η θεία ευχαριστία ο πυρήνας της παράδοσης.

(Με τον κ. Γεώργιο Φίλια, καθηγητή του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

09.08.2024

Ο Χριστός είναι η Διέξοδος.

(Με τον π. Φώτιο Ζαρζαβατσάκη)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

05.08.2024

Εκκλησιασμός σε ενορία ή μοναστήρι;

(Με τον Πρωτ. Αθανάσιο Γκίκα)

01.08.2024

Τί είναι Ιερά Παράκλησις.

πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου, 

Θεολόγος – ΜΑ (Ορθόδοξη Θεολογία) ΕΑΠ

Παρακλητικός Κανόνας ή Παράκληση είναι ψαλμοί (ποιήματα) της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι ψαλμοί αυτοί είναι προσαρτημένοι στις ακολουθίες του Εσπερινού ή μπορεί να είναι και αυτόνομος. Ο Παρακλητικοί κανόνες ψάλλονται σε διάφορες περιστάσεις ανάγκης και θλίψης των Χριστιανών σε Ναούς, σπίτια, νοσοκομεία κτλ., εις ίασιν ψυχών και σωμάτων.

Ο παρακλητικός κανών έχει περιεχόμενο παρακλητικό, ικετευτικό και απευθύνεται: στον Χριστό, τη Θεοτόκο, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, σε πολλούς Αγίους. Κανών στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ίσια βέργα που χρησιμοποιείται για να κρατά κάτι σε ευθεία.

Οι αρχαιότεροι Παρακλητικοί Κανόνες που σώζεται είναι ο Μικρός (ποίημα του Μοναχού Θεοστήρικτου ή του Θεοφάνη του Ομολογητή 9ος αιώνας) και ο Μεγάλος Παρακλητικός (ποίημα του Αυτοκράτορα Θεοδώρου Δούκα Λάσκαρη 13ος αιώνας) της Θεοτόκου έχουν ίσο αριθμό τροπαρίων, 32 τροπάρια ο καθένας. Τέσσερα σε κάθε ωδή, του μεγάλου όμως κανόνα τα τροπάρια και οι ειρμοί, από τους οποίους εξαρτώνται τα τροπάρια, είναι φανερά εκτενέστερα.

Τιμούμε και υμνούμε τη Θεοτόκο, την παρακαλούμε να κυβερνήσει τη ζωή μας, και ως «άρρηκτον τείχος και προστασία» και «φρουρά ασφαλεστάτη» που είναι να μας διαφυλάξει από «των δαιμόνων τα τοξεύματα», που μας περικυκλώνουν, και τα οποία δεν μπορούμε από μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε. Έτσι εμείς οι Χριστιανοί ζούμε αληθινά το Πάσχα του καλοκαιριού τον Αύγουστο.

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

29.07.2024

Η Ενορία είναι πνευματικό λιμάνι.

(Με τον π. Φώτιο Ζαρζαβατσάκη) 

(Πηγή: www.aparchi.gr)

23.07.2024

Τα στάδια της μετάνοιας. 

(Πρωτ. Αθανάσιος Γκίκας, Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

16.07.2024

Είναι δίκαιος ο Θεός;

(Με τον π. Βαρνάβα Γιάγκου)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

12.07.2024

Μιλώντας για τον όσιο Παΐσιο...

Λόγοι του αγίου Παϊσίου για το άγχος.

09.07.2024

Η ατομική και συλλογική προσευχή.

(Με τον κ. Γεώργιο Φίλια, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

05.07.2024

Εξομολόγηση: Το λουτρό αναγέννησης.

(Με τον Ιερομ. Νικήτα Παντοκρατορινό)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.06.2024

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων.

(Με τον π. Βαρνάβα Γιάγκου, ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

30.06.2024

Η συνάντηση του Αποστόλου Παύλου με τον ελληνισμό.

(Θεοφ. επίσκοπος Θεσπιών κ. Παύλος)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

28.06.2024

Η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος.

(με τον μακαριστό Σεβασμιώτατο Αντώνιο Μπλουμ, Μητροπολίτη Σουρόζ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

25.06.2024

«Πεντηκοστήν ἐορτάζομεν….

(Με τον π. Γεώργιο Δορμπαράκη, θεολόγο, φιλόλογο και εφημέριο του Ιερού Ναού 

Αγίας Παρασκευής Καλλίπολης, Πειραιά)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

21.06.2024

Κυριακή της Πεντηκοστής.

19.06.2024

Ψυχοσάββατο

(με τον π. Μύρωνα Σιμωνοπετρίτη)

14.06.2024

Η ενότητα στον Επίσκοπο

(Με τον π. Ιωσήφ Κουτσούρη)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

10.06.2024

Χωρισμός Εκκλησίας  -  Κράτους

(Με τον π. Νικόλαος Λουδοβίκο, Καθηγητή Θεολογίας)

(Πηγή: www.antifono.gr)

08.06.2024

Κυριακή του Τυφλού.

(Με τον π. Δημήτριο Κουτσούρη, αναπληρωτή Καθηγητή 

της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

04.06.2024

Tο απόθετον κάλλος της Σαμαρείτιδος.

(Με τον π. Χρήστο Παναγιωτόπουλο, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.06.2024

Συμβουλές για τις πανελλήνιες εξετάσεις.

(Θεοφ. Επίσκοπος Θεσπιών κ. Παύλος)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

29.05.2024

29 Μαΐου 1453: Η Άλωση της Πόλης.

25.05.2024

«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη».

(Θεοφ. Επίσκοπος Τολιάρας και Ν. Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομος)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

20.05.2024

Κυριακή των Μυροφόρων.

(Με τον π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο, εφημέριο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστή Λουκά Θηβών).

(Πηγή: www.aparchi.gr)

13.05.2024

''Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου...''

(Με τον π. Χρήστο Παναγιωτόπουλο, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη).

(Πηγή: www.aparchi.gr)

10.05.2024

Συναξάρι Κυριακής του Πάσχα.

(Επιλογή κειμένων και απόδοση στη Νεοελληνική: Απαρχή Αφήγηση: Αρχιμ. Ιωσήφ Κουτσούρης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

04.05.2024

Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

03.05.2024

Η πορεία προς το Πάθος | Μεγάλη Παρασκευή.

(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

02.05.2024

Η πορεία προς το Πάθος | Μεγάλη Πέμπτη.

(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.05.2024

Η πορεία προς το Πάθος | Μεγάλη Τετάρτη.

(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

30.04.2024

Η πορεία προς το Πάθος | Μεγάλη Τρίτη.

(Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο)

28.04.2024

«Πρό ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα...»

Οδοιπορικό στο Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων

(Πηγή: www.aparchi.gr)

23.04.2024

Η Μ. Εβδομάδα με μια ματιά.

15.04.2024

Ευαγγέλιο: Ιστορική διήγηση ή συμβολικό κείμενο;

(Με τον π. Νεκτάριο Καρσιώτη, ιεροκήρυκα του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

12.04.2024

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

(π. Γεώργιος Δορμπαράκης)

(θεολόγος, φιλόλογος και εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Καλλίπολης Πειραιά)

07.04.2024

Πορεία προς το Πάσχα, 

(π. Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Στην αγρυπνία αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου αλλά της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής είναι παραμένει από την πασχαλινή ακολουθία, «Αναστάσεως ημέρα», και ο Κανόνας είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).

Είναι εύκολο να διακρίνουμε το νόημα όλων αυτών. Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη. Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία – περιορισμένη βέβαια – που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν΄ ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός, όχι ο δικός μας, είναι εκείνος που μας σώζει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής αυτής:

«Τη αυτή ημέρα Κυριακή τρίτη των Νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού». Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι΄ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας· μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί… Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που κατάκοποι, αν βρούν κάποιο ευσκιόφυλλο δένδρο κάθονται για λίγο ν΄ αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην υπόλοιπη προσπάθειά μας. Ή, για να δώσουμε και ένα άλλο παράδειγμα: όταν έρχεται ένας βασιλιάς, πριν απ΄ αυτόν πορεύονται τα διακριτικά του γνωρίσματα, τα σκήπτρα, τα σύμβολα του και ύστερα εμφανίζεται ο ίδιος χαρούμενος για τη νίκη και μαζί του χαίρονται και όλοι οι υπήκοοί του· έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που σε λίγο θα μας δείξει τη νίκη Του κατά του θανάτου Του και θα εμφανιστεί μετά δόξης την ημέρα της αναστάσεως, μας στέλνει πρώτα το σκήπτρο Του, τη βασιλική σημαία, το ζωοποιό Σταυρό ώστε να μας προετοιμάσει να δεχτούμε και τον ίδιο τον Βασιλιά και να Τον δοξάσουμε για τη νίκη…

Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πικρία που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στην πορεία μας στην έρημο έως ότου φτάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του… Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλον Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι΄ αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσον της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ της ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή· να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».

Έτσι ανανεωμένοι και καθησυχασμένοι θ΄ αρχίσουμε τώρα το δεύτερο μέρος της Σαρακοστής. Μια ακόμα εβδομάδα και την Δ΄ Κυριακή ακούμε την αναγγελία: «ο Υιός του Ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας ανθρώπων, και αποκτενούσιν αυτόν και αποκτανθείς τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Μάρκ. 9,31). Η έμφαση τώρα μετατοπίζεται από μας, από τη δική μας μετάνοια και την προσπάθεια, στα γεγονότα που έγιναν για μας και για τη σωτηρία μας.

Κύριε ο δούς ημίν προφθάσαι την σήμερον ημέραν, Εβδομάδα αγίαν προλάμπουσαν φαιδρώς, της Λαζάρου εκ νεκρών εγέρσεως, αξίωσον τους δούλους σου τω φόβω σου πορεύεσθαι, το στάδιον της νηστείας άπαν διανύοντας.

Τον χρόνον της νηστείας νυν υπερμεσάσαντες, αρχήν ενθέου δόξης, σαφώς επιδειξώμεθα και εις τέλος εναρέτου πολιτείας, φθάσαι θερμώς σπεύσωμεν, όπως ληγώμεθα την τρυφήν την αγήρω.

Στον Όρθρο της Τετάρτης της Ε΄ εβδομάδας ακούμε ακόμα μια φορά το Μεγάλο Κανόνα του αγίου Ανδρέου Κρήτης, αλλά αυτή τη φορά ολόκληρο. Αν στην αρχή της νηστείας αυτός ο Κανόνας ήταν μια πόρτα που μας οδήγησε στη μετάνοια, τώρα, προς το τέλος, φαίνεται σαν μια «ανακεφαλαίωση» της μετάνοιας και της πραγματοποίησής της. Αν στην αρχή μόνο ακούγαμε τον Κανόνα, τώρα ελπίζουμε τα λόγια του να έχουν γίνει λόγια μας, θρήνος μας, ελπίδα μας, μετάνοια και ακόμα και αξιολόγηση της προσπάθειάς μας στην περίοδο της Σαρακοστής: πόσα απ΄ όλα αυτά έγιναν αληθινά δικά μας; Πόσο μακριά προχωρήσαμε στον μονοπάτι της μετάνοιας; Γιατί τώρα, όλα αυτά που αφορούν εμάς, πλησιάζουν στο τέλος. Από εδώ και μπρος πια ακολουθούμε και εμείς τους μαθητές που «ήσαν εν τη οδώ αναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα και ήν προάγων αυτούς ο Ιησούς». Τους έλεγε δε: «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του Ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσι και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Μάρκ. 10, 32-45). Αυτό είναι το Ευαγγέλιο της Ε΄ Κυριακής.

Ο τόνος στις ακολουθίες της Σαρακοστής αλλάζει. Αν στο πρώτο μέρος της η προσπάθειά μας σκόπευε στο να εξαγνιστούμε εμείς οι ίδιοι, τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η καθαρότητα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά πρέπει να μας οδηγήσει στο στοχασμό, στην αυτοσυγκέντρωση και την οικειοποίηση του μυστηρίου του Σταυρού και της Ανάστασης. Το νόημα της προσπάθειάς μας τώρα μας παρουσιάζεται σαν συμμετοχή σ΄ αυτό το μυστήριο με το οποίο ήμασταν τόσο εξοικειωμένοι και το θεωρούσαμε δεδομένο ώστε το ξεχνούσαμε. Και τώρα, καθώς Τον ακολουθούμε πηγαίνοντας προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους μαθητές Του, είμαστε «έκθαμβοι και έντρομοι».

05.04.2024

Ομιλία στο Ησυχαστήριο του Αγίου Πορφυρίου

(π. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής των Ιβήρων Αγίου Όρους)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.04.2024

Η χειρότερη αρρώστια μεταξύ των χριστιανών είναι η κατάκριση

29.03.2024

Μηνύματα από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

(πρ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος)

26.03.2024

Το ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα.

(Ιερομ. Νικήτας Παντοκρατορινός)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

24.03.2024

Οι εικόνες διδάσκουν το ορθόδοξο δόγμα

(Ιερομ. Λουκάς Ξενοφωντινός)

21.03.2024

Γιατί νηστεύουμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Για πιο λόγο νηστεύουμε τις σαράντα αυτές ημέρες; Την παλαιά εποχή πολλοί πιστοί προσέρχονταν στα μυστήρια χωρίς καμιά προετοιμασία και μάλιστα κατά την εποχή που ο Χριστός τα συνέστησε. Αντιλαμβανόμενοι οι πατέρες την παρακαλούμενη βλάβη από την απροετοίμαστη προσέλευση, αφού συγκεντρώθηκαν καθιέρωσαν σαράντα ημέρες νηστείας, προσευχών, ακροάσεως του θείου λόγου και συνάξεων, ώστε, αφού καθαρισθούμε όλοι μας με κάθε επιμέλεια και με προσευχές και με ελεημοσύνη και με νηστεία και με ολονύκτιες παρακλήσεις και με δάκρυα μετανοίας και με εξομολόγηση και με όλα τα άλλα, να προσέλθουμε έτσι στην Θεία Κοινωνία με καθαρή κατά το δυνατό συνείδηση.

Και ότι μ αὐτὸ κατόρθωσαν μεγάλα πράγματα, συνηθίζοντας μας με την συγκατάβαση αυτή στην νηστεία, γίνεται φανερό από το εξής: Αν εμείς όλο τον χρόνο επιμείνουμε να φωνάζουμε και να κηρύσσουμε την νηστεία, κανείς δεν προσέχει στα λόγια μας· αν όμως έλθει ο καιρός της νηστείας της Τεσσαρακοστής, τότε, χωρίς κανείς να προτρέπει ούτε και να συμβουλεύει και ο πιο νωθρός αφυπνίζεται και ακολουθεί την προτροπή και την συμβουλή, που επιβάλλει ο καιρός.

Αν λοιπόν σε ρωτήσει ο Ιουδαίος και ο ειδωλολάτρης, για ποιόν λόγο νηστεύεις , μη πεις, ότι νηστεύεις για το Πάσχα η για την θυσία του Σταυρού, γιατί θα του δώσεις μεγάλη αφορμή για αντεκλίσεις. Γιατί δεν νηστεύουμε για το Πάσχα ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα, επειδή πρόκειται να προσέλθουμε στα μυστήρια· γιατί το Πάσχα δεν είναι αιτία νηστείας ούτε πένθους, αλλά υπόθεσης ευφροσύνης και χαράς. Γιατί ο Σταυρός συνέτριψε την αμαρτία, έγινε καθάρσιο της οικουμένης, έγινε αιτία συμφιλιώσεως και εξαλείψεως της πολυχρόνιας έχθρας, άνοιξε τις πύλες του ουρανού, έκανε τους εχθρούς φίλους, επανέφερε στον ουρανό, τοποθέτησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού την ανθρώπινη φύση και μας πρόσφερε αμέτρητα άλλα πνευματικά αγαθά. Δεν πρέπει λοιπόν να πενθούμε ούτε να θλιβόμαστε, αλλά να αγαλλόμαστε και να χαιρόμαστε. Γι αυτό και ο Παύλος λέγει ̇ «Σε μένα ας μη συμβεί να καυχηθώ για τίποτε άλλο, παρά μόνο για τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Γαλ. 6,14). Και πάλι ̇ «Ο Θεός δείχνει την αγάπη του προς εμάς με το ότι, αν και ήμασταν αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μας» (Ρωμ. 5,8). Κάτι παρόμοιο λέγει και ο Ιωάννης ̇ «Γιατί τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο» (Ιω. 3,16). Πες όμως, πως; Αφού άφησε κατά μέρος όλα τα άλλα, ανέφερε τον σταυρό. Γιατί, αφού είπε, «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο», πρόσθεσε, «ώστε έδωσε τον Μονογενή Υιό του να σταυρωθεί, ώστε να μη χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ αὐτὸν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιω. 3,16). Αν είναι λοιπόν ο Σταυρός αφορμή αγάπης και καύχημα, ας μη λέμε, ότι πενθούμε γι αυτόν. Γιατί δεν πενθούμε για εκείνον – μη γένοιτο – αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα. Γι' αυτό νηστεύουμε.

19.03.2024

Η έξοδος των πρωτοπλάστων.

(Με τον π. Δημήτριο Κουτσούρη, Επίκουρο Καθηγητή της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

12.03.2024

Βία και Εκκλησία | Ad Hoc με τη Βίκυ Φλέσσα.

Με τον καθηγητή Καινής Διαθήκης του Τμήματος Θεολογίας του ΕΚΠΑ,Χρήστο Καρακόλη)

08.03.2024

Τί ονομάζουμε Ψυχοσάββατο.

«Δεῦτε πρό τέλους πάντες ἀδελφοί,

τόν χοῦν ἡμῶν βλέποντες,

καί τῆς φύσεως ἡμῶν τό ἀσθενές,

καί τήν εὐτέλειαν ἡμῶν,

καί τό τέλος ὀψώμεθα…»

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή τής Απόκρεω, λέγεται «Σάββατο τῶν Ψυχῶν» ή «Ψυχοσάββατο». Είναι το πρώτο από τα δυο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής).

Ο λόγος που η Εκκλησία μας καθιέρωσε το Σάββατο των Ψυχών, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι διότι πολλοί αδελφοί μας κατά καιρούς απέθαναν σέ μικρή ηλικία ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα, ή σέ πολέμους, ή στα όρη και τούς κρημνούς ή και μερικοί, λόγω πτωχείας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν τό μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν».

Την μνήμη του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Εκκλησία μας σ' εκείνους πού έρχονται για το Ψυχοσάββατο στην Εκκλησία. Στην Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας Κληρικοί και Λαϊκοί προστρέξαμε και αυτό το Ψυχοσάββατο με τα κόλλυβα στις Εκκλησίες και βρεθήκαμε στα Κοιμητήριά μας, με μόνο μέλημα την προσευχή για τούς νεκρούς μας, επικαλούμενοι το άπειρο έλεος του Θεού, έχοντας κατά νου τα λόγια του αγίου Αθανασίου τού Μεγάλου:

«Μήν ἀρνεῖσαι νά προσφέρεις λάδι καί νά ἀνάβῃς κεριά στόν τάφο του, ἐπικαλούμενος Χριστόν τόν Θεόν, καί ἄν ἀκόμα ὁ κοιμηθείς τελείωσε εὐσεβῶς τή ζωή του καί τοποθετήθηκε στόν οὐρανό. Γιατί αὐτά εἶναι εὐπρόσδεκτα ἀπό τόν Θεό καί προσκομίζουν μεγάλη τήν ἀνταπόδοσή Του, γιατί το λάδι καί το κερί είναι θυσία και ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἐξιλέωση.»

Η δε αγαθοεργία φέρνει τελικά προσαύξηση με κάθε αγαθή ανταπόδοση. Ο σκοπός του προσφέροντος, για την ψυχή κοιμηθέντος, είναι ίδιος με τα όσα κάνει όποιος έχει μικρό παιδί άρρωστο και αδύναμο, για το οποίο προσφέρει στον ιερό Ναό κεριά, θυμίαμα και λάδι με πίστη και τα χαρίζει όλα για το παιδί του.

Τα κρατάει και τα προσφέρει με τα χέρια του, σαν να τα κρατάει και να τα προσφέρῃ το ίδιο το παιδί, ακριβώς δηλαδή όπως γίνεται όταν στο Βάπτισμα αποκηρύσσεται ὁ σατανάς από τον Ανάδοχο για λογαριασμό του νηπίου.

Παρομοίως πρέπει να θεωρείται και όποιος πέθανε πιστός στον Κύριο, ότι κρατάει και προσφέρει τα κεριά και το λάδι, και όλα όσα προσφέρονται για τη λύτρωσή του.

Έτσι με τη χάρη τού Θεού η προσπάθεια πού γίνεται με πίστη δε θα πάει χαμένη.

Να είστε σίγουροι ότι οι θείοι Απόστολοι και οι θεοδίδακτοι Διδάσκαλοι και οι θεόπνευστοι Πατέρες, αφού πρώτα ενώθηκαν με το θείο και φωτίσθηκαν, καθόρισαν με τρόπο θεάρεστο τίς Λειτουργίες, τίς προσευχές και τίς ψαλμωδίες, πού γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη εκείνων πού πέθαναν.

Και όλα αυτά μέχρι σήμερα, πάντα με τη χάρη του φιλάνθρωπου Θεού, αυξάνονται και συμπληρώνονται σ' όλα τα σημεία του ορίζοντος για να δοξάζεται και να εξυμνείται ὁ Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλευόντων».

π. Ιωάννης Σουρλίγγας

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

08.03.2024

Ποια η θέση της γυναίκας στην εκκλησία;

(Θανάσης Παπαθανασίου, αναπληρωτής Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

06.03.2024

Το «ανήκειν» στην ενορία.

(Απόστολος Νικολαΐδης, Ομότιμος Καθηγητής της Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

01.03.2024

Γιατί υφίσταται ο θάνατος;

(Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

26.02.2024

Ο πνευματικός βίος του Αγίου Σωφρονίου.

(Με τον Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου)

22.02.2024

Μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος :

"Οἱ Τρεῖς Ἱερὰρχες, ρήτορες Σοφὶας θεοειδεῖς"| Με την Βίκυ Φλέσσα

(Πηγή: www.aparchi.gr)

19.02.2024

Η οικογένεια δεν είναι θεσμός προς διαπραγμάτευση…

(Θεοφιλέστατος. Επίσκοπος Αχαΐας κ. Αθανάσιος)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

15.02.2024

Οι δοκιμασίες στην ζωή μας.

(άγιος Παΐσιος)

13.02.2024

Περί έρωτος.

Με αφορμή την εορτή των αγίων Ακύλα και Πρίσκιλλας.

09.02.2024

Τι είναι αμαρτία;

(Απόστολος Νικολαΐδης, Ομότιμος Καθηγητής της Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

06.02.2024

Tο κακό ως αποτέλεσμα της θνητότητας

(κ. Διονύσιος Σκλήρης, θεολόγος - συγγραφέας)

01.02.2024

Τεκνογονία/τεκνοθεσία: οι Πατερικές διαστάσεις ενός προβληματισμού

(Με τον κ. Απόστολο Νικολαΐδη, Ομότιμο Καθηγητή της Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ.)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

29.01.2024

Γνωριμία με τους Τρεις Ιεράρχες.

26.01.2024

Το οικουμενικό μήνυμα του Ευαγγελίου.

(με τον κ. Θανάση Παπαθανασίου, αναπληρωτή καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών)

22.01.2024

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος για την ομοφυλοφιλία.

21.01.2024

Μάξιμος ο Ομολογητής
Κεφάλαια περὶ ἀγάπης
(Ἐκλογὴ ἀπὸ τὴν A' Ἑκατοντάδα)
Ἀπόδοση : Αρχιμ. Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη (νῦν Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος)
Ἀπὸ τὸ «Χριστιανικὸν Συμπόσιον» Β', Ἀθῆναι 1968.

νε'.— Ἀφοῦ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν σκέπτεται οὔτε κάνει κάτι κακὸ γιὰ τὸν πλησίον, τότε ἐκεῖνος ποὺ φθονεῖ τὸν ἀδελφό του καὶ λυπεῖται γιὰ τὴν πρόοδό του, καὶ μὲ εἰρωνεῖες προσπαθεῖ νὰ μειώση τὸ καλό του ὄνομα, ἢ μὲ τίποτε ἄλλη κακοήθεια ἐπιζητεῖ τὸ κακό του, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ ἀποξενωθῆ ἀπ' τὴν ἀγάπη καὶ νὰ καταστήση τὸν ἑαυτὸ του ἔνοχο τῆς αἰωνίας Κρίσεως; 

νη'.— Μὴ ἀνοίγης τ' αὐτιά σου γιὰ ν' ἀκούσης ὅσα ἡ γλῶσσα τοῦ κατηγόρου τῶν ἄλλων ἐκστομίση, οὔτε πάλι ν' ἀφήνης τὴν γλῶσσα σου νὰ λέη λόγια σὲ ἄνθρωπο φιλοκατήγορο, καὶ νὰ εὐχαριστεῖται λέγοντας καὶ ἀκούοντας κατηγορίες ἐναντίον τοῦ πλησίον σου, γιὰ νὰ μὴ χάσης τὴν θεία ἀγάπη καὶ ἀποξενωθῆς ἀπ' τὴν αἰώνια ζωή. 

ξ'.— Αὐτὸν ποὺ ἔρχεται καὶ σοῦ λέει κατηγορίες ἐναντίον ἄλλων, κλεῖσε του τὸ στόμα καὶ μὴ τοῦ ἐπιτρέπης νὰ συνεχίζη, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῆς συνυπεύθυνος μαζί του καὶ ἁμαρτήσης ἔτσι διπλῆν ἁμαρτία, δηλ. καὶ τὸν ἑαυτό σου συνηθίσης στὸ κακὸ καὶ ὀλέθριο πάθος, καὶ ἐκεῖνον ἀφήσης νὰ φλυαρῆ κατὰ τοῦ πλησίον του χωρὶς νὰ τὸν σταματήσης. 

20.01.2024

Η αγκαλιά της Δύσης στην Ορθοδοξία

 (Αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου - Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

16.01.2024

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος για τους ομοφυλόφιλους.

12.01.2024

Ποιος ο ρόλος της κατήχησης σήμερα; 

(Αρχιμ. Θεωνάς Αθανασιάδης)

(Πηγή: www.aparchi.gr)

10.01.2024

Η τελειότητα της πνευματικής ζωής.

(αγίου Γρηγόριος Νύσσης)

«Σκοπό» ονομάζω αυτό, χάριν του οποίου γίνονται τα πάντα. Όπως για παράδειγμα ονομάζουμε «σκοπό της γεωργίας» την απόλαυση των καρπών, «σκοπό της κατασκευής ενός σπιτιού» την κατοίκηση, «σκοπό του εμπορίου» τον πλούτο και «σκοπό της προπόνησης» το στεφάνι μετά τους αγώνες, έτσι λοιπόν και «σκοπό της πνευματικής ζωής» θεωρώ το να ονομαστεί κάποιος υπηρέτης του Θεού, το οποίο συνεπάγεται ότι δεν θα χωθούμε στον τάφο, δηλαδή ότι η ζωή μας θα καταστεί γυμνή και απέριττη από τις επιπτώσεις της πονηρής ζωής.

Άλλο γνώρισμα αυτής της υποτέλειας στον Θεό μας λέει η Γραφή ότι είναι το να μην αμαυρωθούν ούτε τα μάτια μας ούτε να φθαρεί το πρόσωπό μας. Διότι το μάτι, που πάντοτε βρισκόταν μέσα στο φως, πώς να αμαυρωθεί από το σκοτάδι που του είναι ξένο; Αυτός, που διατήρησε σε όλη του τη ζωή την αφθαρσία, δεν κληρονομεί με κανένα τρόπο κάποιο είδος φθοράς πάνω του. Διότι αυτός που αληθινά έγινε κατ' εικόνα Θεού και πουθενά δεν παραστράτησε από αυτή τη θεϊκή σφραγίδα, κουβαλά τα γνωρίσματα αυτά και συνεργεί με κάθε τρόπο στην ομοίωσή του προς το Αρχέτυπο, καλλωπίζοντας την ίδια του την ψυχή με την αφθαρσία, την αιωνιότητα, αλλά και την αποχή από κάθε είδους κακία.

Καισάριε, άνθρωπε του Θεού, σε συμβουλεύω με αυτόν τον σύντομο λόγο, σχετικά με την τελειότητα της ενάρετης ζωής, υποδεικνύοντάς σου σε γενικές γραμμές ως υπόδειγμα τον βίο του Μεγάλου Μωυσή, ως μια υποδειγματική εικόνα της αληθινής ομορφιάς. Με βάση αυτόν, όλοι εμείς, μιμούμενοι τις ενέργειές του, ας μεταφέρουμε στους εαυτούς μας το αποτύπωμα αυτού του υποδειγματικού κάλλους. Όσον αφορά στο ότι πράγματι ο Μωυσής κατόρθωσε την τελειότητα, ποιος θα ήταν πιο αξιόπιστος μάρτυρας από την ίδια τη φωνή του Θεού που λέει προς αυτόν: «Σε ξεχώρισα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους», αλλά και από το γεγονός ότι ονομάστηκε «φίλος του Θεού» απ' τον Θεό τον ίδιο. Προτίμησε να χαθεί μαζί με όλους τους υπόλοιπους, σε περίπτωση που δεν εξευμενιζόταν ο Θεός με όσους είχαν αμαρτήσει και με αυτόν τον τρόπο σταμάτησε την οργή του Θεού, ο οποίος δεν ήθελε να λυπήσει τον φίλο του. Όλα αυτά είναι σαφής φανέρωση και απόδειξη ότι ο βίος του Μωυσή είχε ανέβει στο ανώτατο όριο της τελειότητας.

Επειδή λοιπόν αυτό ήταν το ζητούμενό μας, το ποιος είναι ο τέλειος τρόπος της πνευματικής ζωής, νομίζω ότι σύμφωνα με τα παραπάνω βρήκαμε την τέλεια απάντηση. Ας είναι δική σου μέριμνα, λοιπόν, ευγενέστατε φίλε μου, να ατενίζεις διαρκώς αυτό το υπόδειγμα· και να μεταφέρεις όλα αυτά τα στοιχεία που αναλύσαμε σε αυτήν τη διήγηση, με την υψηλότερη αλληγορική ερμηνεία, στην ίδια σου τη ζωή, επιτρέποντας στον Θεό να σε γνωρίσει και να γίνεις φίλος του. Διότι αυτή είναι η πραγματική τελειότητα της πνευματικής ζωής: το να μην αποχωριζόμαστε τον κακό βίο με δουλοπρέπεια, επειδή φοβόμαστε την κόλαση, ούτε να πράττουμε το αγαθό με την ελπίδα ότι θα ανταμειφθούμε, εμπορευόμενοι έτσι την ενάρετη ζωή με διάθεση συναλλαγματική και εμπορική. Αλλά πρέπει, αδιαφορώντας για όλα αυτά και για όλα όσα έχει υποσχεθεί ο Θεός πως θα μας χαρίσει, να μην τρομάζουμε με τίποτα στον κόσμο, παρά μόνο με την ιδέα του να στερηθούμε τη φιλία του Θεού. Και για τους εαυτούς μας να θεωρούμε ως μοναδικό πράγμα ποθητό με πραγματική αξία το να γίνουμε φίλοι του Θεού, αυτό δηλαδή που -σύμφωνα με τον λόγο μου- είναι η τελειότητα της πνευματικής ζωής.

Οτιδήποτε ακόμη πιο μεγαλοπρεπές και ακόμη πιο θεοειδές ανακαλύψει ο νους σου, όταν φωτιστεί (και είμαι σίγουρος ότι θα ανακαλύψει πολλά) σίγουρα θα είναι κέρδος κοινό και για τους δυο μας εν Χριστώ Ιησού. Αμήν.

(Πηγή: www.aparchi.gr)

Η τελειότητα της πνευματικής ζωής
Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Εις τον βίον Μωυσέως Λόγος Β'
Επιλογή αποσπάσματος, απόδοση στη Νεοελληνική: Απαρχή

08.01.2024

Τρεις εικόνες από την εορτή των Θεοφανίων.

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας)

Το Άγιο Δωδεκαήμερο ολοκληρώνεται με την εορτή των Θεοφανίων, η οποία αποτελεί για τον λαό μας μία εξαιρετική ευκαιρία να κρατήσει ζώσα στην καρδιά και την ψυχή του την παράδοση της πίστης μας. Έθιμα όπως ο καθαγιασμός των υδάτων, όπου υπάρχει θάλασσα ή ποτάμι ή λίμνη ή, ακόμη και, συντριβάνι ή δεξαμενή, το να παίρνουμε αγιασμό στο σπίτι και να ραντίζουμε τα δωμάτια, όπως επίσης και τα κτήματα και τους χώρους εργασίας, ακόμη και τα ζωντανά που συνυπάρχουν με τον άνθρωπο, το ότι οι ιερείς περιέχονται τα σπίτια και φωτίζουν, τα παιδιά που λένε τα κάλαντα την παραμονή της εορτής, γεννούν ένα κλίμα που ομορφαίνει αληθινά τη ζωή μας.

Η γιορτή όμως έχει και ένα βαθύ πνευματικό περιεχόμενο, στο οποίο αξίζει να στεκόμαστε, ώστε να βλέπουμε, να μαθαίνουμε, να χαιρόμαστε, να δοξολογούμε τον Θεό που επέτρεψε να γευόμαστε πλούσια τη χάρη Του, διά της επιφανείας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας εκφώνησαν σπουδαίους λόγους, που αποκαλύπτουν διά του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, κάποια «γιατί;» που έγιναν σ' αυτή την εορτή, που αποτελεί συνέχεια του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ας σταθούμε σε τρεις χαρακτηριστικές εικόνες, όπως τις ερμηνεύει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Η πρώτη είναι το ότι ο Χριστός μπήκε στο νερό του Ιορδάνη και βγήκε αμέσως. Η κατάδυση του Χριστού στον νερό προεικόνιζε την κατάβασή Του στον Άδη, μετά τον σταυρό και τον εκούσιο θάνατό Του. Έτσι και η έξοδός του από το νερό, η ανάστασή Του από αυτό, προεικόνιζε την Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Ο Χριστός δεν είχε ανάγκη κάθαρσης, διότι δεν ήταν δέσμιος της φθοράς, του κακού, της αμαρτίας, της δύναμης του θανάτου. Γι' αυτό και εισέρχεται και εξέρχεται αμέσως. Οι Ιουδαίοι που βαπτίζονταν από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο στο Ιορδάνη εξομολογούνταν εκείνη τη στιγμή τις αμαρτίες τους, μετανοώντας γι' αυτές, ώστε με το νερό να δηλώνουν την κάθαρσή τους. Όμως εξέρχονταν από το νερό υποκείμενοι στη φθορά και τον θάνατο. Ο Χριστός προσλαμβάνοντας την φύση μας την λυτρώνει και την ανασταίνει. Γι' αυτό και διαφέρει η βάπτιση του Χριστού από αυτή των υπολοίπων ανθρώπων και γι' αυτό και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος απορεί για το αίτημα του Κυρίου.

Η δεύτερη είναι ότι άνοιξαν οι ουρανοί για τον Χριστό. Δεν λέει «ο ουρανός άνοιξε», διότι δεν ήταν τοπικό το άνοιγμα. Λέει «οι ουρανοί», δηλαδή ο τρόπος της Βασιλείας του Θεού, της κοινωνίας με τον Θεό που αγκαλιάζει τον κάθε άνθρωπο και συμβολικά εκφράζεται με την φράση «οι ουρανοί». Όπως κατά την κάθοδό Του στον Άδη κρύφτηκε για μας υποκάτω της γης και μόλις αναστήθηκε άνοιξε τα πάντα και για τον εαυτό Του και για μας. Έχοντας ο Χριστός ψυχή και σώμα, τα οποία προσέλαβε από εμάς για χάρη μας, δια μεν του σώματος υπέστη τα πάθη και τον θάνατο και την ταφή για μας, και ανέδειξε με την ανάστασή Του εκ του τάφου την αθανασία πλέον του σώματος. Παρέδωσε σε μας να τελούμε εις ανάμνησιν την αναίμακτη Θυσία, και να απολαμβάνουμε δι' αυτής την σωτηρία. Δια δε της ψυχής κατήλθε στον Άδη και επανήλθε και μετέδωσε σε όλους φως αΐδιο και ζωή και ως δείγμα τούτου μας παρέδωσε να τελούμε το άγιο Βάπτισμα, και δι' αυτού να έχουμε την σωτηρία, εφ' όσον με κάθε ένα από τα δύο μυστήρια -Θεία Ευχαριστία και Βάπτισμα- θεοποιούνται αμφότερα, και ψυχή και σώμα, δεχόμενα τα σπέρματα της αθανάτου ζωής. Γι' αυτό και τα πάντα αγιάζονται, ακόμη και ο υλικός κόσμος. Τίποτα δεν μένει χωρίς την χάρη του Θεού.

Η τρίτη εικόνα είναι η φανέρωση του Αγίου Πνεύματος με την μορφή περιστεράς. Το περιστέρι δεν πετά πάνω από τόπους ακάθαρτους και δυσώδεις, αλλά μόνο σε μέρη καθαρά. Το περιστέρι ακόμη μάς θυμίζει την αγγελία ότι η γη ήταν καθαρή από τα νερά του κατακλυσμού, όπως επίσης και από την νέκρωση των ανθρώπων, και έτσι ο Νώε εισήλθε σε έναν καινούργιο πλέον κόσμο βγαίνοντας από την κιβωτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα μας υπενθυμίζει ότι στον καινούργιο κόσμο του Θεού δεν χωρά το κακό, η αμαρτία, ο ρύπος του θανάτου, αλλά μόνο το φως και η καθαρότητα της παρουσίας του Χριστού, της πίστης σ' Αυτόν, όπως επίσης και της αγάπης που σώζει. Το ίδιο και η φωνή του Θεού Πατρός, που ακούγεται να λέει: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα». Ο Πατήρ διά του Υιού γνωρίζεται. Και το Άγιο Πνεύμα υπενθυμίζει συνεχώς αυτή τη γνώση εν τη Εκκλησία. Ό,τι λέχθηκε περί του Μεσσία στην Παλαιά Διαθήκη αποδεικνύεται αληθινό. Και τώρα η Καινή διαθήκη γίνεται μία νέα συμφωνία Θεού και ανθρώπων, συμφωνία αγάπης και ανάστασης!

Η εορτή των Θεοφανίων σηματοδοτεί την ανακαίνιση της φύσης μας. Πλέον στο πρόσωπο του Υιού διαφαίνεται η έννοια-κλειδί: η υπακοή στο θέλημα του Θεού, που επειδή είναι δικαιοσύνη, δηλαδή αγάπη, σώζει όχι μόνο την φύση μας γενικά, αλλά και το πρόσωπό μας ξεχωριστά, τον καθέναν μας. Γι' αυτό και η χαρά μας είναι μεγάλη αυτή την ημέρα. Ας τη ζήσουμε και στην Εκκλησία και στην παράδοση του λαού μας!

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!

themistoklismourtzanos.blogspot.com

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

05.01.2024

To νόημα της Βαπτίσεως του Κυρίου.

(Σοφία Δασκαλοπούλου, Θεολόγος, Υπ. Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Χριστιανισμού Α.Π.Θ)

Η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη, τιμά με την σημερινή μέρα την Βάπτιση του Κυρίου, διανύοντας στο χρόνο την λυτρωτική διάσταση και μεταφέροντας το μήνυμα της χριστιανικής αναγεννήσεως, μέσα από την φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο και τον φωτισμό του ανθρώπου με το φως της αληθινής Θεογνωσίας.

Η γιορτή των Θεοφανείων ή Επιφανείων ή Αγίων Φώτων , είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του Δωδεκαόρτου του λειτουργικού έτους, και αποτελεί την αρχαιότερη, μετά το Πάσχα, δεσποτική γιορτή. Το περιεχόμενο της, είναι η βάπτιση του Ιησού Χρίστου από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, στον Ιορδάνη ποταμό και η Θεοφάνεια του Πατέρα για τον Υιό, με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος «εν είδει περιστεράς». Την ημέρα της εορτής των Αγίων Θεοφανείων διαβάζεται κατά την θεία Λειτουργία η ευαγγελική περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου « ….. ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα», σημειώνοντας μια σημαντική στιγμή στην ιστορία του Ιησού και στην αποκάλυψη του προσώπου και της αποστολής του στον κόσμο, ως συλλογική απόφαση του Τριαδικού Θεού. Η γιορτή των Θεοφανείων αποτελεί επίσης, την απαρχή τον χριστιανικού βαπτίσματος και του φωτισμού και αγιασμού του κόσμου, καθώς και του καθαγιασμού της φύσεως και του υγρού στοιχείου που αποτελεί την βάση της ζωής σε ολόκληρη την δημιουργία.

Στην αφήγηση των ιερών ευαγγελιστών, ένα από τα βασικά στοιχεία της Βάπτισης του Ιησού μετά την άνοδό του από το ρεύμα του ποταμού, αποτελεί η διάνοιξη των ουρανών, δηλώνοντας με παραστατικό τρόπο την επικοινωνία του επίγειου και ουράνιου κόσμου κατά την οποία «τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί». Εκφράζοντας την πραγματική σχέση Θεού και ανθρώπου που επιτυγχάνεται με το έργο του Χριστού, η βάπτιση Του κατέστη ο θεμέλιος λίθος της σύνδεσης κάθε πιστού με το μυστήριο της βάπτισης του, με το οποίο ξαναγεννιέται και εισέρχεται στη νέα εν Χριστώ ζωή.

Τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας που βρίσκονται επί σκηνής μαρτυρούν ότι το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου αποτελεί φωτεινό ορόσημο στην επί γης πορεία και δράση του Σωτήρα μας. Η μαρτυρία του Θεού Πατέρα για τον Υιό, φανερώνει ότι ο Υιός είναι απαύγασμα της «δόξης του Πατρός» ως κοινή ουσία και ενέργεια του Τριαδικού Θεού, αρχίζοντας έτσι το μεσσιανικό έργο του. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος με την μορφή περιστεράς, δηλώνει το τέλος του κατακλυσμού της αμαρτίας και την έναρξη μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα αυτή του Μεσσία, εκφράζοντας ένα μήνυμα ελπίδας για την ανθρωπότητα. Με την αποκορύφωση στη φωνή εξ ουρανού του Θεού Πατέρα, υποδηλώνεται η ενθρόνιση Του ως του μόνου αληθινού Βασιλέως και Κυρίου της ανθρωπότητας. Σημειώνεται μια σημαντική στιγμή στην ιστορία του Ιησού και της αποστολής Του στον κόσμο, αναγνωρίζοντας δημόσια ότι είναι ο Υιός του Θεού, και ορίζοντας ότι η ενανθρώπησή Του ήταν το κατ' ευδοκία θέλημα Του.

Μέσα σε καιρούς που απασχολούνται οι σκέψεις μας, ας ρίξουμε το βλέμμα μας στον Βαπτισθέντα Χριστό και ας αντιληφθούμε ότι Αυτός είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα μας. Ας λουσθούμε στα νάματα του Ιορδάνου μέσα από τον αγιασμό, προσεγγίζοντας το μεγάλο μυστήριο και το βαθύτερο νόημα της γιορτής των Θεοφανείων βιωματικά. Το μήνυμα του ακέραιου και του αυθεντικού ανθρώπου αποτελεί ένα σύγχρονο και επίκαιρο μήνυμα που διαφυλάσσεται στους αιώνες στο χώρο της εκκλησίας, έναν χώρο λυτρώσεως της ανθρώπινης αξίας, που διασώζεται η κληρονομιά του ανθρώπου και ορίζεται το νόημα του μέσα στον κόσμο. Το Άγιο Πνεύμα όμως, ούτε αντικαθιστά, ούτε υποκαθιστά τον Χριστό μας, αλλά μας ικανώνει όλους μας απέναντι στον Χριστό και την παρουσία Του, διότι χωρίς Αυτό παραμένει άγνωστη η Θεότητα και η Θεανθρωπότητά του Κυρίου μας.

Ας γίνει αντιληπτό το θεολογικό βάθος των ευχών της γιορτής των Θεοφανείων, αποτελώντας τον ύμνο της ανακαινισμένης εν Χριστώ κτίσεως. Ας επιλέξουμε φέτος την εσωτερική χαρά και ελπίδα για όλους μας, προκειμένου να γευτούμε αυτή την χαρά της άλλης βιοτής, ως την άγκυρα της δικής μας ελπίδας.

(Πηγή: www.pemptousia.gr)

01.01.2024

Μ. Βασίλειος, ''Το λιοντάρι του Χριστού''.